ناصرآباد

ناصرآباد \ nāser-ābād \ ، از روستاهای دهستان لواسان کوچک، در فاصلۀ 6کیلومتری شمال شهر لواسان. 
این روستا در ارتفاع 007‘ 2متری از سطح دریا، در جبهۀ شمال غربی روستای بوجان، در غرب رودخانۀ فصلی ناصرآباد، و در منتها‎الیه دامنۀ شمال شرقی کوه ورجین واقع شده است.
رودخانۀ فصلی ناصرآباد که از شمال به جنوب جریان دارد، از سرتاسر جبهۀ شرقی روستای ناصرآباد می‎گذرد و پس از پیوستن رودخانۀ فصلی بوجان به آن و گذشتن از شرق مزارع کردیان، سادات و چال‌ناظران، در انتهای جنوبی مزرعۀ کیور به رودخانۀ فصلی کند متصل می‎شود. این رودخانه پس از عبور از شرق مراتع پشت لاریجان، به تنگه یا بند کِرسئون می‎رسد و با اندکی انحراف به جنوب غربی، به مزارع نجارکلا که میان محله‎های قاضی‎آباد و گلندوک واقع‎اند، رو به جنوب ادامه می‎یابد و پس‎از گذشتن از مزرعۀ دستگرد به رودخانۀ جاجرود یا آبگیر سد لتیان می‎ریزد. رودخانۀ ناصرآباد پیش‎از رسیدن به ناصرآباد دست‎کم 5 ریزابه دریافت می‌کند که از دره‎های متعدد سرچشمه می‎گیرند. هرچند همۀ این ریزابه‌ها در تمام روزهای سال آب ندارند، اما در فصل بهار و در هنگام بارشهای تند فصلی، آب در همۀ آنها جاری می‎شود. ریزابه‌های این رودخانه از شمال شرقی به شمال غربی از کوه یخچال، کـوه‌سای یـا سیـاه‎کـوه، باغ ـ تنگۀ روستـای امـامـه و دامنه‎های شرقی کوه ورجین سرچشمه می‎گیرند و در شمال غربی روستای ناصرآباد به هم می‌پیوندند و به سمت جنوب جریان می‎یابند. 
درۀ سمت شمال شرقی روستا، درۀ گَل‌تنگه؛ درۀ سمت شرق روستا، درۀ رودبارک؛ درۀ سمت شمال روستا، تنگۀ دارِ خَراد؛ و درۀ واقع در شمال غربی روستا ــ که بنای امامزاده خسرو در آن قرار دارد ــ تنگۀ ایگه نامیده می‎شوند. در شرق روستا و رودخانۀ ناصرآباد، کوهی به نام کوه اَسْلِک قرار دارد که به انتهای آن «سرداغ» می‎گویند.
روستای ناصرآباد در تابستان حدود 200، و در زمستان حدود 40 خانوار جمعیت دارد. نام خانوادگی اهالی این روستا به ترتیب کثرت جمعیت رسولی، سیدعبداللٰهی، میرمحسنی، علی‌میرزایی، بابایی، میرقاسمی، آقامیری، گُل‎محمدی و ملکی است. گفته می‎شود که بیشتر این افراد از بومیهای روستا هستند. در مرکز این روستا بنای یک مسجد بزرگ در دست احداث است که به نظر می‎رسد بیش از 000‘ 2 مـ2 زیربنا داشته باشد. 
بافت کهن و تاریخی روستای ناصرآباد به کلی تخریب و نوسازی شده است؛ گفته می‎شود که تنها 6 خانۀ تاریخی باقی مانده است که 2 باب از آنها به دورۀ قاجار، و سایر آنها به دورۀ پهلوی اول و دوم متعلق‌اند. بخشهایی از این خانه‎ها نیز دست‌کاری، و هویت اولیۀ آنها دگرگون شده است، این روستا دو محل به نامهای بالامحله و پایین‌محله دارد که مرز آنها مسجد روستا ست. حمام تاریخی روستا نیز تخریب، و به جای آن، حمام جدید احداث شده است؛ اما اکنون، از آن بهره‎برداری نمی‎شود. شغل سابق مردم روستای ناصرآباد دامداری و کشاورزی بوده است، اما اکنون هیچ‌کدام از آنها رونق ندارد. تنها عدۀ کمی از اهالی به باغداری اشتغال دارند و محصولاتی نظیر گیلاس، آلبالو، گردو و سیب تولید می‎کنند و از میان آنها، تنها گیلاس و آلبالو در حد عرضه به بازار است. 
آب آشامیدنی اهالی این روستا از طریق حفر چند رشته قنات و چشمه، و آب مورد نیاز کشاورزی از طریق رودخانۀ امامه و ناصرآباد تأمین می‎شود. بخش عمدۀ زمینهای روستای ناصرآباد به قطعات کوچک تقسیم، و در آنها ساختمانهای مسکونی ساخته شده است. جوانان روستا بیشتر به شهر مهاجرت کرده، و به مشاغل دولتی و خدماتی مشغول‌اند. روستای ناصرآباد به سبب کم‌بودن جمعیت ساکن در زمستان و اندک بودن شمار دانش‎آموز، مدرسه ندارد. 
مهم‎ترین آثار تاریخی ـ فرهنگی روستای ناصرآباد، بنای امامزاده سیدناصرالدین و بنای امامزاده سید خسرو و تپۀ باستانی کَلابد است. 
در ایـن روستـا شـواهد تـاریخی ـ فرهنگی بسیاری به دست آمده است که عبارت‌اند از: خاکستر، قطعات ملاط سنتی و سفال از انواع مختلف نظیر سفالهای دورۀ تاریخی و اسلامی با خمیره‎های گوناگون و نقوش متنوع نظیر قطعات خمره‎های بزرگ ذخیرۀ آذوقه و ظروف با مصرف روزانه و حتى چند قطعه سفال رنگی با لعاب پاشیده، نقش زیرلعاب و یک قطعه سفال کوچک دارای کتیبه با کلمۀ «المُلکُ لِلّٰه». با توجه به شواهد یادشده، می‎توان دیرینگی این روستا را دست‎کم دورۀ سلجوقیان دانست.

ناصر پازوکی طرودی