لواسانی، عیسی

لواسانی \ lavāsānī \ ، عیسى (1277-1364 ق / 1239-1323 ش)، فقیه اصولی، زاهد و مدرس.
او در تهران متولد شد (جواهرکلام، 2 / 1212) و نزد پدرش، ملاشکرالله که از مشاهیر علمای تهران بود، و میرزا محمدحسن آشتیانی مقدمات را فرا گرفت (آقا بزرگ، 1 / 1643؛ مرعشی، 2 / 341)؛ سپس برای ادامۀ تحصیل در صفر 1312به نجف رفت و حدود 10 سال در آنجا اقامت کرد و در فقه و اصول در درس شیخ محمدطه نجف تبریزی، سید محمد بحرالعلوم، آخوند شیخ محمدکاظم خراسانی، حاج میرزا حسین خلیلی، شیخ‌الشریعۀ اصفهانی و سید اسماعیل صدر شرکت کرد و بیشترین استفاده را از محضر میرزا حسین خلیلی و شیخ‎الشریعه برد (معلم، 6 / 2160؛ امینی، 3 / 1136؛ جواهرکلام، 2 / 1213).
او پس از اتمام دوران تحصیل خود، از مدرسان معتبر حوزۀ علمیۀ نجف شد. لواسانی از حاج میرزا حسن نوری و سید مرتضى کشمیری اجازۀ روایت داشت (مرعشی، همانجا).
او در 1322 ق به تهران بازگشت و عهده‎دار امور شرعی شد. شیخ عیسى در مسجد لواسانی اقامۀ جماعت می‎کرد و در منزل خود و مدرسۀ عالی سپهسالار به تدریس و وعظ و خطابه می‎پرداخت (جواهرکلام، همانجا). آیت‌الله شهاب‌الدین مرعشی نجفی ــ از مراجع تقلید ــ از وی اجازۀ روایت داشته است (مرعشی، همانجا).
شیخ عیسى در صفر 1364 / دی 1323 در تهران درگذشت و پیکرش در قم در حرم حضرت معصومه (ع)، در کنار تربت آیت‎الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی دفن شد (معلم، جواهرکلام، همانجاها؛ مرعشی، 2 / 342).
از آثار او اینها را می‌توان نام برد: انیس العارفین؛ جلاء الابصار فی آداب الادعیة و الاذکار؛ تحفة الاحباب؛ میزان الاخوة فی‌العشرة مع الاخوان؛ الشیخ و الشیخة فی احکامها، یا حکم صوم الشیخ و الشیخة؛ شرح حال امام محمد غزالی (امینی، 3 / 1136؛ مرعشی، 2 / 341؛ معلم، جواهرکلام، همانجا؛ مشار، 4 / 650).

مآخذ

 آقابزرگ، تهرانی، طبقات اعلام الشیعة (قرن 14 ق)، نجف، 1388 ق / 1968 م؛ امینی، محمدهادی، معجم رجال الفکر و الادب فی النجف، نجف، 1413 ق؛ جواهرکلام، عبدالحسین، تربت پاکان قم، قم، 1382 ش؛ مرعشی نجفی، محمود، المسلسلات فی الاجازات، قم، 1416 ق؛ مشار، خانبابا، مؤلفین کتب چاپی فارسی و عربی، تهران، 1342 ش؛ معلم حبیب‎آبادی، محمدعلی، مکارم الآثار، اصفهان، 1405 ق.

مینا احمدیان