فردوسی، بوستان

فردوسی، بوستان \ būstān-e ferdowsī \ ، بوستانی در محلۀ حصارک. 
بوستان فردوسی با مساحت 160‘181 مـ2، در خیابان باهنر (نیاوران)، خیابان امیدوار، واقع در محدودۀ منطقۀ 1 شهرداری تهران، در 1375 ش به بهره‌برداری رسید. 
در 1370 ش، پس از بازگشایی بوستان جمشیدیه (ه‍ م)، شهرداری منطقۀ 1 تهران اقدام به گسترش بوستان جمشیدیه کرد. در این راستا، زمینهای شمال بوستان جمشیدیه به تملک شهرداری درآمد و به‌سبب دشواری راهِ این بوستان به سمت شمال، به خاک‌ریزیِ دستی اقدام شد. این بوستان با کاشت درخت، درختچه، گل و گیاه و نیز با بهره‌گیری و الهام از معماری و طراحی بوستان جمشیدیه با تلفیقی از سنگ و گیاه گسترش یافت و بوستان فردوسی نام‌گذاری شد. 
در ورودی بوستان فردوسی، مجسمۀ سنگی حکیم ابوالقاسم فردوسی، اثر ناصر هوشمند وزیری نصب شده است. افزون بر آن، مجسمه‌های سنگی دیگری نیز از آثار همین استاد در بوستان فردوسی وجود دارد. 
حدود 130‘131 مـ2 از این بوستان به درخت‌کاری، 892‘ 3 مـ2 به کـاشت رز و درخـتـچـه، 949‘2 مـ2 به گل‌کاری، و آب‌نمایی با حجم 6 مـ3 اختصاص یافته است. درۀ گل این بوستان، که بر حسب چهارفصل گل‌کاری شده، بر زیبایی آن افزوده است. 
همچنین سالن آمفی‌تئاتری به مساحت 210 مـ2 در این بوستان ساخته شده است. در حدود 020‘2 مـ2 از مساحت این بوستان، رستورانهایی ساخته شده که متعلق به 4 گروه از قومهای ایرانی است: این رستورانها عبارت‌اند از: خانۀ آذربایجان، خانۀ کردستان، خانۀ ترکمن و خانۀ زاگرس (متعلق به مردم چهارمحال و بختیاری). 
بوستان فردوسی با آب چاه و آب چشمۀ کوه کلک‌چال آبیاری می‌شود. 

مآخذ

 آزاده چالشتری، مهنوش (مسئول بوستان)، مصاحبه با مؤلف؛ اطلس بوستانهای شهر تهران، سازمان پارکها و فضای سبز شهر تهران، تهران، 1386 ش؛ فهرست پارکهای منطقۀ یک، سازمان پارکها و فضای سبز منطقۀ یک شهرداری تهران. 

شیوا جعفری