عسل عسل، محوطه باستانی

عسل‌عسل، محوطۀ باستانی \ mohavvate-ye bāstānī-ye asal-asal \ ، محوطه‌ای واقع در فاصلۀ 380‘2 متری غرب تپۀ باستانی تنگ سفیدآب و دو کیلومتری غرب کوه عسل‌عسل. 
محوطۀ باستانی عسل‌عسل در °35 و ´55 و ´´51 عرض شمالی، و °51 و ´55 و´´25 طول شرقی، در ارتفاع 556‘2 متری از سطح دریا، و در دامنۀ جنوبی کوه زرشکی و شمال کوه گزل‌دره، در انتهای غربی دریاچۀ سد لار، در امتداد جادۀ خاکی دشت لار قرار دارد. این محوطۀ باستانی نسبتاً وسیع در نزد عشایر کوچندۀ دشت لار و محیط‌بانان سازمان محیط زیست ناشناخته است. 
طول این محوطه که از شرق به غرب امتداد دارد، حدود 120 متر، و عرض آن حدود 20 تا 80 متر است که در بخشهای مختلف متغیر است. در سطح این محوطۀ باستانی به‌سبب هموار بودن و قرارگرفتن آن در مسیر جاده و عبور مداوم افراد، احشام و وسایل نقلیه، مواد فرهنگی قابل توجهی ازجمله قطعات بزرگ و قابل مطالعۀ سفال به دست نیامده، اما در طی برخی از حفاریهای غیرمجاز در این محوطه، مواد فرهنگی متعددی یافت شده است. 
بیشترین آثار معماری موجود در این منطقه پیهای سنگی‌‌اند که هم‌سطح زمینهای مجاور، خودنمایی می‌کنند. این پیهای سنگی که دارای ملاطی نسبتاً مقاوم و متفاوت با بـافت خاک زمینهای مجاورند، امکان رویش گیاهان را از میان برده‌اند؛ از این رو، ترکیب راهروها، اتاقهای بزرگ و کوچک، و دیگر فضاهای یک معماری مرکب و گسترده را به‌خوبی نشان می‌دهند. 

ناصر پازوکی طرودی