عبدالله، امام زاده

عبدالله، امامزاده \ emām-zāde abd-ol-lāh \ ، امامزاده‌ای واقع در آبادی لالان، در بخش رودبار قصران. 
این امامزاده در 20کیلومتری فشم، در کنار جاده‌ای فرعی و خاکی به طول 2 کمـ که از آبادی زایگان منشعب می‌شود، قرار دارد (سروقدی، 164؛ طباطبایی، 113). مؤلف کنز الانساب، عبدالله را فرزند فضل بن رضا (ع) دانسته است که همراه برادرش جعفر در آبادی لالان به شهادت رسیده است (ص 111)؛ اما محمد میرزا مهندس نسب آن امامزاده را به امام موسى کاظم (ع) رسانده است (ص 78). 
 بنای بقعۀ امامزاده عبدالله در مساحتی حدود 140 مـ2 (سروقدی، همانجا) مشتمل بر اتاقی بزرگ است که دارای در و پنجره‌های فلزی با قوس نیم‌دایره در بالا ست. در داخل این اتاق، بنایی که در بر گیرندۀ ضریح و قبر امامزاده است، با پلان دایره‌ای، حدود 5 / 1 متر از زمین بالا آمده، و بدنۀ آن نیز با سنگ تزیین شده است.

نمای داخلی بنای بقعۀ امامزاده با گچ، و نمای بیرونی آن با سیمان سفید اندود شده است. سقف بنا با بهره‌گیری از یک خرپای چوبی با ورق گالوانیزه (شیروانی) پوشیده شده، و دارای محوطه‌سازی مرتبی از جنس سنگ است (پازوکی، 1 / 352). 
قدمت بنای اولیۀ این بقعه که اثری از آن باقی نمانده، به سده‌های 9 و 10 ق نسبت داده شده است (سروقدی، همانجا). بنای امامزاده عبدالله در بهار 1381 ش در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است (پازوکی، 1 / 354) .

مآخذ

 پازوکی طرودی، ناصر، آثار تاریخی شمیران، تهران، 1382 ش؛ سروقدی، محمدجعفر، بقاع متبرکۀ استان تهران، تهران، 1384 ش؛ طباطبایی، محمدهادی و دیگران، تهران 100، ویژه نامۀ صدسالگی شهرداری تهران، تهران، 1387 ش؛ کنز الانساب، بمبئی، 1302 ق؛ محمد میرزا مهندس، «جغرافیای درۀ رودبار قصران»، به کوشش حسین کریمان، میراث اسلامی ایران، به کوشش رسول جعفریان، قم، 1375 ش، ج 3. 

حسن موسوی‌زاده