شاهزاده سلطان مطهر، امام زاده

شاهزاده سلطان مطهر، امامزاده \ emām-zāde šāh-zāde soltān motahhar \ ، زیارتگاهی واقع در غرب روستای تاریخی بومهن. 
بنای زیارتگاه شاهزاده سلطان مطهر در دامنۀ جنوبی کوه شِخا، در فاصلۀ حدود 3 کیلومتری شمال جادۀ تهران ـ بومهن ـ مازندران، و در مرکز محوطۀ نسبتاً بزرگ قبرستان و مزار شهدای بومهن کـه حدود 000‘ 7 مـ2 وسعت دارد، واقع است.
نسب شاهزاده سلطان مطهر بنا بر نوشتۀ موجود روی تابلویی نصب‌شده بر بدنۀ شمالی اتاق نمازخانۀ امامزاده، به امام جعفر صادق (ع) می‎رسد، هرچند نام وی میان فرزندان امام صادق (ع) که شیخ مفید از آنها نام می‎برد، دیده نمی‎شود.
قدمت بنای این امامزاده براساس ضریح منبت‎کاری ـ شدۀ روی قبر، به سال 847 ق بازمی‎گردد؛ درواقع می‎توان گفت که این بنا به سبک معماری دورۀ ایلخانان مغول ساخته شده است.
بنای امامزاده شامل برج آرامگاهی هشت‌ضلعی است که طول هر ضلع آن از خارج و در پای بنا حدود 335 سانتی‎متر، و ارتفاع آن تا زیر پاکار گنبد، حدود 550 سانتی‎متر است. نمای خارجی همۀ سطوح بدنه‌های هشت‌ضلعی آجری، و در بدنۀ هر یک از ضلعها طاق‎نمایی به عمق 10 سانتی‎متر، و در بالای آنها پنجره‌های کوچکی برای تهویۀ و تأمین نور و روشنایی امامزاده تعبیه شده است. 8 ضلع بنا از خارج به‌گونه‌ای طراحی شده است که اندکی به سمت داخل دارای انحنا است و بدین‎ترتیب، بر ایستایی بیشتر بنا تأثیری عمده دارد. 
گرداگرد بدنۀ خارجی بنای امامزاده، در بالای اضلاع هشت‎گانه و در زیر پاکار گنبد یک ردیف کاشی با زمینۀ لاجوردی و نقشهای اسلیمی و خطوط شکستۀ نستعلیق به رنگ سفید، نصب شده که روی آنها آیة‌الکرسی نوشته شده است. گنبد این بنا از نوع رُک دوپوش، و دارای 8 ضلع است و پوشش خارجی آن نیز مانند نمای بنای اصلی آجری است و در نیمۀ دوم دهۀ 1380 ش، سطح آن را با ورقه‌های مسی پوشانده‎اند. 
در شمال بنا که درِ ورودی در آن تعبیه گردیده، اتاقی بـه ابعاد 7 × 6 متر ساخته شده است که از آن به‌عنوان ورودی نمازخانه استفاده می‌شود. سطوح بدنۀ خارجی و داخلی این اتاق همانند بنای امامزاده، آجری است و هماهنگی میان آنها زیبایی خاصی در بنا ایجاد کرده است. در دو طرف درِ ورودی این اتاق دو پنجره، و در ضلع شرقی آن 3 پنجرۀ فلزی برای تهویه و تأمین نور داخل نمازخانه نصب شده است. درِ اصلی بنای امامزاده که در ضلع جنوبی اتاق نمازخانه قرار دارد، فلزی است، اما در قاب داخل هر لنگۀ آن، قطعه چوب منبت‌کاری‎شدۀ ظریفی نصب شده که ارزش هنری دارد.
بخش داخلی بنا نیز مانند خارج آن هشت‎ضلعی، و عرض هر ضلع آن حدود دو متر است. در داخل هر یک از دیوارها، همچون نمای بیرونی، طاق‎نمایی به عمق حدود 25 سانتی‎متر ایجاد شده است و سطح بدنۀ هر ضلع تا ارتفاع حدود 120 سانتی‎متر از کف، با کاشیهای فیروزه‌ای که دارای نگینهای لاجوردی 3 × 3 سانتی‎متری است، پوشانده شده است. 
کف بنای امامزاده با سنگ مرمر قهوه‌ای‎رنگ بیرجندی فرش شده، و ضریح فلزی خوش‎ساختی به رنگهای طلایی و نقره‌ای، و با ظرافتهای هنری روی آن نصب شده است. در بدنۀ ضلع جنوبی بنا، محرابی که بالای آن دارای نقشهایی به سبک کنگره‌های ساسانی است، وجود دارد. زیر گنبد داخلی و بالای اضلاع هشت‎گانۀ آن و در قسمت گریو گنبد، 16 قاب ‌گچی به ابعاد حدود 50 × 70 سانتی‎متر کار شده است که در داخل آنها به‎طور یک‎درمیان، پنجره‌های مشبک گچی قرار دارند و نور خارج را با انکسار و زیبایی به داخل امامزاده منتقل می‌کنند. زیر این قابهای گچی، و گرداگرد بدنۀ داخلی بنا نیز یک ردیف آینه‌کاری لاجوردی‌رنگ وجود دارد که روی آن، آیة‌الکرسی نوشته شده است. در بدنۀ طاق‎نماهای اضلاع هشت‎گانه نیز قابهای کوچک آینه‌کاری وجود دارد که اسماء الٰهی روی آن می‌درخشد. 
گنبد داخلی بنای امامزاده شاهزاده سلطان مطهر از نوع جناغی خفته، و دارای هماهنگی کامل با فضای داخلی است. کف نمازخانه با سنگ گرانیت خاکستری، و بدنۀ‌ آن تا ارتفاع حدود 80 سانتی‎متر همچون بنای اصلی با کاشیهای فیروزه‌ای و نگینهای لاجوردی پوشیده شده است. در بدنۀ کاشی‌کاری‎شدۀ اتاق نمازخانه، سنگ‎قبرهای تاریخی‎ای نصب شده که از محوطۀ امامزاده به دست آمده است. برخی از این سنگ‌قبرها مانند سنگ‎قبر شیخ ابراهیم و شیخ طالب بیش از 500 سال قدمت دارند. 
بیشتر کارهای مرمتی و تزیینی بنا مانند کاشی‌کاری، آینه‌کاری، پوشش ورق مسی گنبد و نصب ضریح فلزی در دهۀ 1380 ش صورت گرفته است. متولیان امامزاده سلطان مطهر خاندان پازکیان‌اند که اجداد آنها به نام شیخیان یا شیخان یا شیخها که گفته می‌شود از زمان حجاج بن یوسف به این منطقه آمده‌اند، نسل اندر نسل به خدمت خود ادامه داده‌اند. مهم‎ترین این خادمان عبارت‎اند از: شیخ علی‌محمد، شیخ محمدولی، شیخ شریف، شیخ حسن، شیخ عبدالله، شیخ اسدالله، شیخ عزیزالله، شیخ احمد و شیخ روح‌الله.
بر بدنۀ شمالی نمازخانه تابلویی نصب شده که روی آن، اطلاعاتی دربارۀ روستای بومهن، امامزاده، و بنای آن نوشته شده است. معجر یا ضریح چوبی و قدیمی امامزاده پس از نصب ضریح فلزی جدید، به داخل بنای حسینیۀ نوبنیاد کنار امامزاده منتقل شد. این اثر دارای ارزش تاریخی ـ هنری است و قابلیت حفاظت و نگهداری دارد. بنای امامزاده در اول تیرماه سال 1354 با شمارۀ 092‘ 1 در فهرست آثار ملی ثبت، و مشمول قوانین حفاظتی شد.
در محوطۀ نسبتاً بزرگ قبرستان بومهن، افزون بر امامزاده شاهزاده سلطان مطهر، بنای یادمان شهدای بومهن و یک باب سقاخانه و ساختمان نوبنیاد حسینیه وجود دارد که در ادامه به اختصار توضیح داده می‎شوند. 

بنای یادمان شهدای بومهن

 در محوطۀ قبرستان و مزار شهدای روستای بومهن و در فاصلۀ 6متری غرب بنای امامزاده مطهر، ایوان مسقفی به طول 18، و عرض 4 متر با مصالح آهن، سیمان و آجر قرمزرنگ ساخته شده است که به آن بنای یادمان شهدا گفته می‌شود و مزار 12 تن از شهدای روستای بومهن و چند تن از بزرگان روستا در آن قرار دارد. غرب این بنا دارای 6 ستون آجری، و شرق آن دارای 4 درگاه است که حد‎فاصل و اضلاع شمالی و جنوبی آنها دیوار ندارد و فقط سکویی به ارتفاع حدود 80 سانتی‎متر زیر این ستونها و درگاهها ساخته شده است. سقف این بنا به‌صورت مسطح و با ورق شیروانی پوشانده شده است. 

سقاخانۀ امامزاده سلطان مطهر

 در فاصلۀ حدود 10 متری سمت شمال بنای امامزاده، بنای سقاخانه‎ای کوچک به ابعاد حدود 2 × 2 متر وجود دارد که در اواخر دهۀ 1380 ش ساخته شده است.
بدنه‌های بیرونی بنای سقاخانه با سنگ سفید، و سقف آن با شیروانی پوشانده شده، و در داخل آن دو دستگاه آب‎سردکن برقی نصب شده است.

بنای حسینیۀ مطهر روستای بومهن

 در شمال مزار شهدای بومهن و بنای امامزاده سلطان مطهر، بنای حسینیۀ روستای بومهن با نام حسینیۀ مطهر قرار دارد که در نیمۀ دوم دهۀ 1380 ش احداث شده، و دارای ابعاد تقریبی 14 × 17 متر است. این بنا از آهن، آجر و سیمان و در جهت شرقی ـ غربی ساخته شده، و مشتمل بر زیرزمین و طبقۀ همکف است. طبقۀ زیرزمین شامل بخش ویژۀ بانوان، دفتر حسینیه، سرایداری و آشپزخانه، و طبقۀ همکف مختص آقایان است. 
فضای داخلی حسینیه شامل دو ردیف ستون چهارتایی فلزی در جهت شرقی ـ غربی، و سطحی کاشی‎کاری‎شده بر بدنۀ دیوار جنوبی است که جهت محراب و قبلۀ حسینیه را مشخص می‌کند. کاشیهای یادشده به رنگ فیروزه‌ای و دارای نقوش اسلیمی و گل و بوته‌هایی به رنگ سبز، زرد، قرمز و آبی است. بر بدنۀ کاشیها در قاب مرکزی نام پنج‌تن آل‌عبا، و گرداگرد آن نام دیگر امامان معصوم (ع) نوشته شده است. 
قسمت ازارۀ بنای حسینیه تا ارتفاع 120 سانتی‎متری با سنگ مرمر خاکستری پوشانده شده، و بقیۀ سطوح داخلی گچ‎اندود شده است. در ضلعهای مختلف حسینیه، پنجره‌هایی فلزی برای تأمین نور فضای داخل حسینیه قرار دارد. بدنه‌های خارجی این بنا با سیمان تگری سبزرنگ، و سقف آن از داخل به صورت مسطح، و از خارج با خرپای فلزی و شیروانی پوشانده شده است. در حیاط آن نیز درختانی نظیر سرو نقره‌ای، اقاقیا، توت و زبان‎گنجشک کاشته شده است. 
گرداگرد مجموعۀ قبرستان، امامزاده و حسینیه با دیواری آجری محصور شده که بدنۀ برخی قسمتهای آن با گچ و برخی دیگر با کاهگل اندود شده، و در برخی نقاط دارای نمای آجری است. درِ ورودی مجموعه نیز در سمت شمال آن قرار دارد.

ناصر پازوکی طرودی