درازلش، چشمه

درازلش، چشمه \ češme-ye derāz-laš\ ، چشمه‌ای دائمی در میانۀ درۀ اصلی دارآباد. 
برای رسیدن به این چشمه باید راه درۀ اصلی دارآباد را پیمود و در میانۀ دره به یال موسوم به شن‌سیاه رسید. از آنجا باید به سمت شمال، راه پاکوب را در پیش گرفت تا به لولۀ آب سازمان منابع طبیعی رسید. آن‌گاه از آنجا به سمت چپ تغییر مسیر می‌دهیم و در بالاترین نقطۀ درۀ چال‌پونه و در سمت راست آن به چشمۀ لش‌ملک خواهیم رسید و از آنجا، مسیر را ادامه می‌دهیم تا پس از حدود 10 دقیقه راه‌پیمایی به چشمۀ درازلش برسیم. 
آب چشمۀ لش‌ملک در بهار زیادتر از درازلش است، اما درازلش بر خلاف لش‌ملک چشمه‌ای دائمی است. در بعضی نقشه‌ها نام این چشمه به جای درازلش، لش‌آب نوشته شده است. در گویش قدیم مردم دارآباد، لش به زمینی گفته می‌شد که به‌سبب رطوبت زیاد، چمن و علف فراوانی در آن سبز می‌شود (خواه چشمه داشته باشد، خواه نداشته باشد). پیرامون چشمۀ درازلش زمینی سرسبز و مستطیل‌شکل دیده می‌شود که در کنار آن درختانی خودرو وجود دارد و چشمۀ درازلش در انتهای بالایی محل درختان می‌جوشد. بیشتر این لشها محلی مناسب برای استراحت و تجدید قوای چوپانان و کوهنوردان بودند. افزون بر چشمۀ درازلش، زمین لش دیگری نیز در شرق دارآباد وجود داشت که به آن لش‌گرده می‌گفتند. محل لش‌گرده امروزه (1390 ش) تخریب، و به شهرک مسکونی تبدیل شده است. 

مآخذ

تحقیقات میدانی مؤلف؛ قیدی، فرامرز (از اهالی محلۀ دارآباد)، گفت‌وگو با مؤلف.

سیما صفری