آصف قزوینی

آصِفِ قَزْوینی، یا سیدمیرآصف قزوینی، از علما و فقهای امامی اوایل سدۀ 12ق /  18م. در اواخر سدۀ 11 و اوایل سدۀ 12ق / 17 و 18م، نخست در قزوین و سپس در اصفهان به تحصیل دانش پرداخت. پس از چندی به قزوین بازگشت و مدتی را در آنجا و سپس در تفلیس به تدریس گذراند. در شرح مختصری که از زندگی او باقی است، پرهیزکاری و نوع‌دوستی وی جای خاصی دارد. هنگامی که اصفهان در محاصرۀ محمود افغان بود (1135ق / 1723م)، میرآصف در شرایط دشوار جنگ و قحطی به یاری و دستگیری درماندگان و مستمندان برخاست. وی مدتی کوتاه پس از این واقعه درگذشت. اثر مشهور او شرحی است بر خطبۀ همام از نهج‎البلاغۀ امیرالمؤمنین علی(ع).

مآخذ

آزاد کشمیری. محمدصادق، نجوم‎السماء فی تراجم‎العلماء، لکهنو، 1303ق، 1 / 273-274؛ آقابزرگ، الذریعه، 13 / 226؛ امین، محسن، اعیان‎الشیعة، بیروت، دارالتعارف، 1403ق، 2 /  78؛ قمی، عباس، فوائدالرضویة، تهران، 1327ش، ص 53؛ مدرس، محمدعلی، ریحانةالادب، تبریز، 1346ش، 4 / 447- 448. 

بخش ادبیات