اسکافی

اِسکافی \ eskāfi\ ، ابـوالقاسم علـی بـن ‌محمد (د ح 343ق/ 954م)، دیوان‌‌سالار و ادیب عصر سامانی.
اسکافی در آغاز جوانی به دربار ابوعلی چَغانی (ه‍‌ م)، از امیران آل محتاج و از امرای مشهور سامانی، راه یافت و چنان به‌سرعت مراتب پیشرفت را پیمود که به ریاست دیوان رسائل برگزیده شد. دیری نپایید که آوازۀ اسکافی در بخارا، پایتخت سامانیان، نیز پیچید و او سرانجام در زمان نوح بن نصر به ریاست دیوان رسائل بخارا دست یافت (ثعالبی، 96-97؛ قزوینی، 101) و در همین سمت بود که در بخارا درگذشت (ثعالبی، 99).
اسکافی در فن دبیری چنان مهارت داشت که گفته‌اند یک ‌بار در حضور امیر نوح بن نصر، نامه‌ای را که پیش‌تر، امیر به نگارش آن فرمان داده، و او کوتاهی کرده بود،‌ بی‌آنکه نوشته ‌باشد، فی‌البداهه خواند، چندان‌که امیر سامانی به کوتاهی او پی نبُرد و اسکافی بعداً همان مطالب را به رشتۀ تحریر درآورد. اما مراسلات شخصی و دوستـانۀ (اخوانیاتِ) او هرگز بـه‌ پایۀ مراسلات‌‌ دیوانی‌(سلطانیات)اش نمی‌رسید (همو، 95-98).

مآخذ

ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، به‌کوشش محمد محیی‌الدین عبدالحمید، قاهره، 1366ق/ 1947م، ج 4؛ قزوینی، محمد، حاشیه بر چهار مقالۀ نظامی عروضی، به‌کوشش همو، لیدن، 1327ق/ 1909م.

ابوالفضل خطیبی (دبا)