آرمسترانگ

آرْمْسْتْرانْگ [ārmstrāng]، لوئی (لویس) دَنیِل، ملقب به سَچْمو (کوتاه شدۀ سَچِل ماوث به معنی دهان خورجینی) (1900-1971م/ 1279-1350ش)، از نوازندگان بزرگِ ترومپِت در تاریخ موسیقی جاز.

آرمسترانگ از کودکی گروه‌نوازندگان سازهای بادی برنجی را در خیابانهای نیواُرلئان تعقیب می‌کرد و به این ترتیب، با بسیاری از پیش‌کسوتهای موسیقی جاز آشنا شد. او در جوانی به همراه نوازندگان دوره‌گرد و در قایقهای رود میسی‌سیپی ترومپت می‌نواخت، اما هنگامی که در 1922م نوازندۀ محبوبش، کینگ آلیوِر ــ که در آن هنگام رهبر گروهی از نوازندگان جاز در شیکاگو بود ــ او را به عنوان نوازندۀ دوم ترومپت انتخاب کرد، قدم در جایگاه اصلی خود نهاد و با گروه جازِ کرِئول به رهبری آلیور چندین آهنگ روی صفحه ضبط کرد، ازجمله «دیپِر ماوث بلوز» و «کَنِل استریت بلوز». 
تا پیش از ورود او به صحنه، موسیقی جاز براساس 3 ساز اصلی کلارینِت، ترومپت و ترومبون اجرا می‌شد که در این چارچوب استعدادِ نوازنده تحت‌الشعاع نیازهای گروه قرار می‌گرفت، اما به محض آنکه مهارت نوازندگی آرمسترانگ به اوج رسید و عمق تأثیر تک‌نوازی او از هم‌نوازی گروه پیشی گرفت، این سنت رایج نیوارلئانی برافتاد و او با خلاقیت خود در این سنت شکاف ایجاد کرد. صفحه‌هایی که او میان سالهای 1925 تا 1928م با گروههای خود، هات فایْو و هات سِوِن، به بازار روانه کرد، جایگاه تک‌نوازیِ متبحرانه را استحکام بخشید. آرمسترانگ با این گروهها آثار فراوانی ضبط کرد، ازجمله «ساووی بلوز»، «پُتِیْتوهِد بلوز» و «وِست اِند بلوز». 
آرمسترانگ از نظر هارمونی همواره اندیشۀ روشنی داشت و به‌رغم تحولات پیچیده‌ای که موسیقی جاز پس از جوانی او به خود دید، در سبک به آنچه مایۀ شهرتش شده بود، وفادار ماند. موسیقی برون‌گرای آرمسترانگ با زیبایی و وسعت صدای ساز و توان ارائۀ واریاسیونهای ملودیک موفق شد توجه کسانی را که چندان به جاز اهمیت نمی‌دادند، جلب کند. یکی از مهم‌ترین دستاوردهای او رواج روش ریتمیک در بداهه‌نوازی بود که به احساس ریتمیک جاز شهرت یافته است. یکی دیگر از نوآوریهای او ابداع شیوۀ آوازی «اسکت» در موسیقی خود بود؛ به این معنی که با صداهایی بی‌کلام و فقط ادای هجاهای بی‌معنی، نوانسهای بداهه‌نوازی را تکرار می‌کرد. 
آرمسترانگ صفحات موسیقی آوازی متعددی ضبط کرده است و خوانندگان دیگر جاز، ازجمله اِلا فیتز جرالد و اَل جرو صدای «اسکت» او را تقلید کرده‌اند. 
از اوایل دهۀ 1930م شهرت او از نوازندگی فراتر رفت، زیرا رهبر گروه، تک‌نواز برنامه‌های متنوع و جذاب، ستارۀ سینما و بازیگر کمدی نیز شد. 
لوئی آرمسترانگ در چندین فیلم هم بازی کرده است، ازجمله «دایمند لیل» با مِی وِست و «سلام عروسک!» با باربارا استرایْسند.     (118)