آرلت

آرْلْت [ārlt]، رُبرتو(1900-1942م/ 1279-1321ش)، داستان ـ ‌نویس، نمایشنامه‌نویس و روزنامه‌نگار آرژانتینی که در بیشتر آثارش خشم و سرخوردگی طبقۀ متوسط شهرنشین را نمودار می‌ساخت.

 آرلت که از نخستین نسل فرزندان مهاجران آلمانی بود، در جامعۀ آرژانتین بیگانه به شمار می‌رفت. دنیای رمانهای او: «اسباب بازی هار» (1926م)، «هفت مرد دیوانه» (1929م)، «آتش افروزان» (1931م) و «عشق دروغین» (1932م) اغلب غریب و کابوس‌آساست. آثار او با نام «سیاه قلمهایی از بندر» (1950م) و «سیاه قلمهایی نو از بندر» (1960م) که در اصل به صورت مقالاتی در نشریۀ اِل‌مونْدو به‌چاپ‌رسید، طرحهایی از اوباش بوئنوس آیرس است.
آرلت در نگارش از سنتی که خوسه سیکْستو آلْوارث (1858- 1903م) آغاز کرده، و به «فرای موچو» معروف بود، پیروی می‌کرد، ولی درک روان‌شناختی و کنایه‌گوییهای او بیشتر بود. وی با حمایت تئاتر پوئبْلو نمایشنامه‌هایی نیز نوشت. «سیصد میلیون» (1932م) و «ساوِریوی ستمگر» (1936م، که تا 1956م بر روی صحنه نرفت)، برجسته‌ترین نمایشنامه‌های او هستند. نمایشنامۀ «سیصد میلیون» به سبب استفاده از تکنیکهای آزمایشی ارزشمند است و «ساوریو» از نظر نوع برخوردش با واقعیت، جلب توجه می‌کند. مجموعۀ کامل آثار ادبی آرلت در 1963م منتشر شد.    (193)