اردیا

اِرِدیا [erediyā]، ژوزه ماریا دو (1842- 1905م/ 1258-1323ق)، شاعر فرانسوی متولد کوبا، از استادان برجستۀ قالب شعریِ غزل‌واره. 

پدر اردیا ثروتمندی اسپانیایی و مالک مزرعۀ قهوه، و مادرش فرانسوی بود. ژوزه در سانْلیس، نزدیک پاریس به تحصیل پرداخت. او فرانسه را «کشور ذهن و قلبم» می‌خواند و اگرچه پس از پایان یافتن تحصیلات به کوبا رفت،زود به پاریس بازگشت و در اکول دِ شارْت به‌تحصیل مشغول شد. وی از دوستان‌نزدیک لُکُنت‌دو لیلِ شاعر،ومانند او از اعضای‌برجستۀ مکتب شاعران پارناسی بود.
بالغ بر 118 غزل‌واره و برخی از شعرهای بلندتر او با عنوان «نشانه‌های پیروزی» (1893م) به چاپ رسید. این اشعار لحظه‌ای ناپایدار از تاریخ(معمولاً عصر باستان یا رنسانس) یا شیئی هنری (مانند گلدان، سکه، جلد مزین کتابی) را معمولاً در قالب صورت خیالی بسیار جالبی به رشتۀ نظم می‌کشد. او از انواع جلوه‌های سبکی (قافیه‌های دولَختی، نام آواها، جایْ نامهایی با تلفظهای غریب) مدد می‌گیرد و زیبایی هر شعر را با مصراع یا بیتی تکمیل می‌کند که جلوه‌ای ماندگار داشته باشد.
اردیا در 1894م به عضویت فرهنگستان فرانسه، و در 1901م به کتابداری کتابخانۀ آرسنال پاریس برگزیده شد. اندکی پیش از مرگش ویرایش«اشعار شبانی» آندره دو شِنیه، شاعر سدۀ 18م را به پایان رسانید.    (101)