ار دو کور

اِرْ دو کور [er-do-kūr]، گونه‌ای آواز فرانسوی برای یک یا چند خواننده که از اواخر سدۀ 16م/ 10ق تا پایان سدۀ 17م رواج داشت. خاستگاه آن ترانه‌های پرطرفداری بود که با اسلوب آکوردی سبُکی برای آواز و لوت (عود) تصنیف شده بود. این آهنگها را نخست وو (یا ووا) دو ویل می‌خواندند و نام ار دو کور پس از1571م که در مجموعه‌ای از آثار آدریان‌لو روا و رُبِر بالار به کار رفت، رواج یافت. پیر آتِنیان و پیر فالِز مجموعه‌های جالب توجهی از نخستین نمونه‌های این آهنگها را منتشر کردند و آنتوان بواسه و ژان دو کامبِفور و میشل لامبِر از آهنگ‌سازانی هستند که آثارشان در این مجموعه‌ها آمده است.
تنظیم مجموعه‌های نخستین غالباً بر ترانه مبتنی بود، اما قطعه‌های جدید برای تک‌خوانی همراه با موسیقی نیز نوشته شده است. ساختار ار دو کور عموماً به ترجیع‌بند شباهت دارد و در همۀ بندها موسیقی یکسان است و برای یک یا دو خواننده همراه با عود یا هارپسیکورد، یا برای 4 یا 5 خواننده بدون همراهی‌ساز نوشته شده است. این آهنگها دارای دو قسمت تکراری و غالباً یک برگردان است. خوانندگان آن غالباً به هنگام این تکرارها به ملودی آب و تاب می‌دادند. متن آهنگها معمولاً شعری عاشقانه، به زبانی پر تکلف و گاه موزون بود که به تقلید از شعر دورۀ باستان نوشته می‌شد، ولی ترانه‌های خاص می‌گساری و اعمال مهم مذهبی و دیگر موضوعها نیز در میان آنها یافت می‌شد. موسیقی موزون، یعنی اسلوب موسیقایی کم‌دوامی که وزن شعر موزون را در کشش نتهای موسیقی منعکس می‌کرد، تأثیر خود را ازنظر گرایش‌به کاربرد الگوهای نامنظم آهنگین بر ار دو کور به جای گذارد.    (101)