ادین

اُدین [odīn]، نیز وُدان، وُدِن، وُتان، یکی از خدایان اصلی اساطیر نورسی. تعیین دقیق طبیعت و نقش او به سبب پیچیدگی تصویری که در انبوه منابع ادبی و باستان‌شناختی از او آمده، دشوار است. تاسیت (تاکیتوس)، تاریخ‌نگار رومی نوشته است که توتونها (از ژرمنها) عطارد را پرستش می‌کردند و چون روز عطارد را با چهارشنبه (روز ودن) یکی می‌دانستند، به احتمال فراوان خدای ودن (صورت قدیم‌تر ادین) همان عطارد بوده است. اگرچه ادین بیش از دیگر خدایان پرستیده می‌شد، شواهد کافی در خصوص طبیعت ادین و گستردگی کیش پرستش او در میان قبایل توتونی وجود ندارد؛ اما منابع ادبی بعدی بیانگر آن‌اند که در پایان دورۀ پیش از مسیحیت، ادین در اسکاندیناوی خدای اصلی بوده است. 

از کهن‌ترین ایام، ادین خدای جنگ، و در ادب حماسی حامی قهرمانان بود، چنان‌که جنگاوران جان‌باخته در جنگ، در والْهالا به او می‌پیوستند. وی خدای خرد و فرزانگی، و نیز خدای شاعران بود. دو کلاغ جارچیان او، و دو گرگ سگان پاسبانش بودند. اسب سحرآمیز او 8 پا داشت، بر دندانهایش الفبای رونی نقش شده بود و می‌توانست به هوا بپرد و از روی دریا بجهد. 
ادین جادوگر بزرگ خدایان، و با الفبای رونی مرتبط بود. وی را با ظاهر پیرمردی بلندقامت و معمولاً با ردا و کلاهی لبه پهن و نیزه به دست تصویر می‌کردند که ریشی فرو آویخته و تنها یک چشم داشت و چشم دیگرش را برای به دست آوردن فرزانگی داده بود. پنداشته می‌شد که در پایان جهان گرگی اژدهاسان او را خواهد بلعید.     (131)