بدرالدین تبریزی

بَدرُالدّینِ تَبریزی، معمار ایرانی سدۀ 7ق/ 13م. ظاهراٌ وی از جمله ایرانیانی است که پس از حملۀ مغول، به روم مهاجرت کرده، و در قونیه مسکن گزیده، و در شمار مریدان مولوی در آمده است (افلاکی، 1/ 387-388؛ سپهسالار، 39). او در علوم مختلفی چون نجوم، ریاضیات، هندسه و کیمیا، تبحر داشت (افلاکی، 1/ 141، 378؛ نیز ﻧﻜ : سپهسالار،39-40).
بدرالدین پس از درگذشت مولوی (673ق/ 1274م) به همت علم‌الدین قیصر یکی از سرداران قونیه (‌ﻧﻜ : «مختصر...»،333) و یاری معی‌الدین پروانه (حاکم منطقه) و همسرش گرجی خاتون، کارساختمان آرامگاه مولوی را به پایان برد ( IA, VI/ 851؛ افلاکی، 2/ 792). این بنای استونه‌ای شکل با گنبد مخروطی کاشی‌کاری شده که «قبة الخضراء» یا گنبد سبز خوانده می‌شود، اکنون مدفن 55 تن از مریدان و بستگان مولوی است و با عنوان «موزۀ مولانا» یکی از موزه‌های مهم ترکیه به‌شمار می‌آید (IA، همانجا).

مآخذ

افلاکی، احمد، مناقب العارفین، به کوشش نحسین یازیجی، آنکارا، ج 1، 1976م، ج 2، 1961م؛ سپهسالار، فرذیدون، رساله در احوال مولانا جلال‌الدین مولوی، به کوشش سعید نفیسی، تهران،1325ش؛ «مختصر ساجوق‌نامۀ ابن بی‌بی»، اخبارسلاجقۀ روم، به کوشش محمدجواد مشکور، تهران،1350ش؛ نیز: 

IA. 
مریم همایونی‌افشار