بابا کمال جندی

بابا کَمالِ جُنْدی، صوفی بزرگ سلسلۀ کبرویه. نام و نسب و تاریخ و محل ولادت و وفات او معلوم نیست؛ تنها با دانستن اینکه استاد او شیخ نجم‌الدین‌کبرى در 618ق/ 1221م به دست مغولان کشته شده، می‌توان احتمال داد که باباکمال در نیمۀ دوم سدۀ 6 و نیمۀ اول سدۀ 7ق زندگی می‌کرده است.
از مهم‌ترین وقایع زندگانی باباکمال، سفرش به ترکستان در مقام خلیفگی نجم‌الدین‌ کبرى است، بدین شرح که نجم‌الدین کبرى خرقه‌ای به وی داده، و او را روانۀ ترکستان ساخته است تا آن را به مجدالدین احمد، فرزند مولانا شمس‌الدین مفتی که از مریدان شیخ بوده است، بپوشاند و به تربیت معنوی او بپردازد. مجدالدین ‌احمد از تأثیر تعلیم و هدایت باباکمال در سیر و سلوک به مراتب عالی رسید (خوارزمی، 1/ 127-129؛ جامی، 435). به گزارش منابع، شمس‌ تبریزی و فخرالدین عراقی هر دو به باباکمال ارادت می‌ورزیده، و ارشاد و هدایت او بهره‌ور شده‌اند (خوارزمی، 1/ 131؛ ابن کربلایی، 1/ 219، 2/ 328؛ معصوم‌ علیشاه، 2/ 317).

مآخذ

ابن کربلایی، حافظ حسین، روضات ‌الجنان، به کوشش جعفر سلطان القرایی، تهران، 1344-1349ش؛ جامی، عبدالرحمان، نفحات الانس، به کوشش محمود عابدی، تهران، 1370ش؛ خوارزمی، حسین، جواهر ‌الاسرار، به کوشش محمدجواد شریعت، اصفهان، مشعل؛ معصوم علیشاه، محمد معصوم، طرائق الحقائق، به کوشش محمد جعفر محجوب، تهران، 1318ش.

فاطمه سلمان‌زاده