ابن سکری

اِبْنِ سُكَّری، عمادالدين عبدالرحمن بن عبدالعلی بن علی (553 - شوال 624/ 1158- اكتبر 1227) فقيه و قاضی القضاة شافعی مصری. 
از زندگانی او اطلاع دقيقی در دست نيست جز اين كه نوشته‌اند وی نزد شهاب‌الدين طوسی و ظافر بن حسين فقه آموخته و از كسانی چون ابراهيم بن سماقه و ابوالحسن علی بن خلف كوفی و ديگران روايت كرده است (ذهبی، 3/ 193؛ سبكی، 8/ 170). ابن سكری در قاهره مقام قاضی القضاتی داشت و خطيب جامع الحاكم در آن شهر بود (ذهبی، سبكی، همانجاها). وی يكی از قضات را به نام عبدالرحمن نويری، از آن جهت كه در محاكمات قضايی براساس مكاشفات خود عمل می‌كرد از مقام قضا بركنار كرد. او خود نيز پس از مدتی از منصب قاضی القضاتی بركنار شد و گفته شده كه علت آن امتناع وی از درخواستی بود كه راجع به قرض گرفتن اموال ايتام از او شد (سبكی، همانجا). وی به همراه فخرالدين ابن معلم از جانب الملك الناصر محمد بن قلاون صالحی (حاكم مصر) مباشرت مخارج تعميرات مسجد جامع ناصری را به عهده داشت و در مدرسۀ تقويّه تدريس می‌كرد (ابن دقماق، 1/ 76، 94). از شاگردان وی در هيچ يك از مآخذ سخنی نيست. سبكی يكی از نظرات فقهی او را كه ابن رفعه در كتاب المطلب خود نوشته، بيان كرده است (8/ 171). 

آثـار

در منابع تنها اين 3 اثر به وی نسبت داده شده است: شرح صحيح مسلم (حاجی خليفه، 1/ 558)، حواشی بر كتاب مشهور الوسيط و تأليفی در مسألۀ دور (سبكی، 8/ 170؛ اسنوی، 2/ 67). 

مآخذ

ابن دقماق، ابراهيم بن محمد، الانتصار لواسطة عقد الامصار، بولاق، 1310 ق/ 1893 م؛ اسنوی، عبدالرحيم بن حسن، طبقات الشافعية، به كوشش عبدالله جبوری، بغداد، 1391 ق/ 1971 م؛ حاجی خليفه، كشف؛ ذهبی، محمد بن احمد، العبر، به كوشش ابوهاجر محمد سعيد بن بسيونی زغلول، بيروت، 1985 م؛ سبكی، عبدالوهاب بن علی، طبقات الشافعية الكبری، به كوشش عبدالفتاح محمد الحلو، و محمود محمد الطناجی، قاهره، 1383 ق/ 1964 م. 

علی رفيعی