آملی، شیخ محمدتقی

آملی، شیخ محمّدتقی (1304-1391 ق / 1887-1971 م)، فقیه امامی، فرزند مولا محمد آملی، در تهران زاده شد و مقدّمات علوم را نزد پدر آموخت. پس از آن نزد عالمان دیگری مانند شیخ عبدالنّبی نوری و میرزا حسن کرمانشاهی درس خواند. در 1340 ق به نجف اشرف رفت و تا 1353 ق از محضر استادانی چون میرزای نایینی، و آقا ضیاء عراقی (اراکی) و اقا سیّد ابوالحسن اصفهانی بهره یافت. سپس به تهران بازگشت و به تصنیف و تدریس مشغول شد. آملی فقیهی گوشه‌نشین بود. از پذیرفتن مسئولیت ریاست گریزان بود و تا پایان زندگی نیز از نوشتن رسالۀ فتوایی خودداری کرد. جمعی از فقهای فاضل از محضرش بهره می‌بردند و بسیار گرامی‌اش می‌داشتند. وی در تهران درگذشت. از آثار اوست: حاشیه بر منظومۀ سبزواری، حاشیه بر شرح اشارات ابوعلی، حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری، شرح عروة الوثقی، کتاب الصّلوة (تقریرات میرزای نایینی).

مآخذ

آقابزرگ، طبقات اعلام الشّیعة، قرن 4، 1 / 267- 268؛ سازمان اوقاف، «مختصری از شرح احوال و آثار استاد محمدتقی آملی»، معارف اسلامی، س 1، شم‍ ‍2، اسفند 1345، ص 54؛ مطهری، مرتضی، خدمات متقابل اسلام و ایران، تهران، 1354، 2 / 618.

محمدعلی مولوی