اخبار

داریوش شایگان سخت عاشق ایران بود. به درد ایران مبتلا بود. دغدغه‌ی دائمی فکری‌اش سرنوشت ایران بود تا آخر از جست‌وجوی معنا دست نکشید و بر در معنویت کوفت، اما گویی حلقه‌ی اقبال ناممکن می‌جنبانید تا آخرین نفس، بی‌قرار و ناآرام بود و در فاصله‌ی کهکشانی معنویت و پوچ‌انگاری و در تک‌وپو و سعی و هروله بود.برای دوستی ارزش و اهمیت فراوان قائل بود و برای ایجاد و یا حفظ و یا تعمیق دوستی هر کاری می‌کرد