احمد كسروی مورخ ایرانی در مقدمه اثر شناخته شده‌اش تاریخ مشروطه ایران، در اشاراتی راجع به تاریخ‌نگاری، نكاتی طرح می‌كند كه بی‌تردید از خوارق عادات است. او می‌نویسد: «شیوه مردم سست اندیشه است كه همیشه در چنین داستانی (مراد نگارش تاریخ) كسان توانگر و بنام و باشكوه را به دیده گیرند و كارهای بزرگ را به نام آنان خوانند و دیگران را كه كنندگان آن كارها بوده‌اند، از یاد برند.»
نوشتن درباره ایرج افشار، به معنای واقعی كلمه هم سهل است و هم ممتنع. آسان است، از آن جهت كه هر كسی می‌تواند با یك جست‌وجوی ساده اینترنتی به كارنامه به راستی پربار و حسرت‌برانگیز او رجوع كند و فهرستی خلاصه شده از بیش از 300 كتاب و سه هزار مقاله تهیه كند و تنها به بخش كوچكی از بی‌شمار اقدامات و فعالیت‌های ماندگار او اشاره كند، مثل مشاركت در تاسیس كتابخانه مركزی دانشگاه و راه‌اندازی و مدیریت ده‌ها مجله و همكاری یا اشراف در چاپ و نشر صدها كتاب و مجموعه و... اما همزمان پرداختن به ایرج افشار دشوار است
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید