درختی بود، ریشه در خاک اما سر در آسمان. هوشنگ سیحون، معمارِ خاطره‌ها، مردی بود که به سنگ جان داد و با سکوت سخن گفت. در سالروز درگذشت او، نه فقط یک معمار، بلکه راوی تاریخ و فرهنگ‌مان را به یاد می‌آوریم؛ کسی که هر بنا برایش یک «آهنگ» بود و هر نقش او، ردی از روح ایران.
میگل د اونامونو فیلسوف اسپانیایی:«من نمی‌خواهم بمیرم، اما عقلم به من می‌گوید که خواهم مرد. قلب و احساسات و اراده ام، امید به جاودانگی را در من برمی‌انگیزند، اما عقل من، علم و دانسته‌های علمی‌ام به من نشان می‌دهند که امیدم پوچ است. و در این دو بُعد، راز هستیِ ملموسِ من، راز زندگی‌ام و در عین حال دلیلِ رنج‌هایم نهفته است.»
به باور ابن‌خلدون «رفاه و تجمل، گرچه در ابتدا نشانه اقتدارند، اما به‌سرعت به فساد اخلاقی و فروپاشی سیاسی می‌انجامند. بدین‌ترتیب، دولت‌ها وارد چرخه‌ای می‌شوند که با شور آغاز، با استقرار تثبیت، و با فساد نابود می‌شوند».
مطالعه دیستوپیا در اندیشه کلیز در کتاب «دیستوپیا: تاریخی طبیعی» از مرزهای نقد ادبی فراتر رفته و به یک ابزار مفهومی در علوم انسانی، تاریخ اندیشه، و تحلیل ایدئولوژی بدل می‌شود. این یادداشت در پی آن است که ظرفیت دیستوپیا را برای بازاندیشی در باب تمدن، سیاست، و انسانِ معاصر، از رهگذر بازخوانی پروژه کلیز، به‌مثابه یک امکان نظری جدید برجسته سازد.
دیوان فارسی- عربی حافظ شیرازی بر مبنای نسخه عربی الشورابی از سوی انتشارات مهراندیش به بازار کتاب آمد.
رئیس بنیاد ایران‌شناسی، نسبت به خطر «فرهنگ بازتاب‌گر» که صرفاً بر گذشته تمرکز دارد هشدار داد و بازآفرینی فرهنگی را ضرورتی تاریخی برای تداوم تمدن ایرانی دانست.
«بستانُ العارفین و تُحفَةُ المُریدین»، نوشته فقیه ابونصر احمد بن خیر از متون منثور عرفانی در زبان فارسی با تصحیح تهمینه عطایی کچویی در انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی منتشر شده است.
امیر مازیار: کتاب «کارستان سخن» گامی مهم در جهت بازشناسی کارکرد تخیل در شاهنامه است. باید بتوانیم ورای دوگانه ساده‌انگارانه واقعیت / تخیل حرکت کنیم و تخیل را نه آغاز دروغ، بلکه آغاز خردورزی بدانیم.
کتاب أرسطو فی ثوبه العربی که در سال ۲۰۲۵ م در قاهره منتشر شده است، به تأثیرپذیری فرهنگ عربی دورۀ عباسی و به‌طور خاص نثر عباسی از اندیشه‌های ارسطو، به‌ویژه منطق، جدل و استدلال پرداخته و جلوه‌های فلسفی را در آثار سدۀ چهارم هجری قمری تبیین می‌سازد
امشاسپند خورداد نگهبان آب‌ها است، هم در جهان مادی و هم در اندیشه‌ی مینوی. در اوستا آمده است که ایزد تیشتر، همان ستاره‌ی باران‌آور، با همکاری باد و فروهر نیاکان نیک، آب را از آسمان به زمین می‌آورد و همه جا را سیراب می‌کند.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید