مقاله

نتیجه جستجو برای

نگاه درمانی به فلسفه اگرچه دگرگونی فلسفه در طول زمان را توجیه می‌کند، اما سخنی درباره پیشرفت واقعی آن ندارد. لزومی ندارد که این دیدگاه حتماً درست باشد. می‌شود فیلسوفی آشفتگی فکر را به نحو رضایت‌بخشی درمان کند و پس از آن هم هیچ فریبی پیش پای متفکر ناآگاه نگذارد. پارمنیدس، بنیانگذار شاخة هستی‌شناسی (علم وجود)، نظام خود را بر مبنای کژتابی نظام‌مند بین معانی مختلف فعل «بودن» بنا کرد.

( ادامه مطلب )

قفل و قفل‌سازی از اهمیت ویژه و قابل‌توجهی از مقوله‌ی حفاظت و امنیت مال داشته و مورد توجه بسیاری از صنعتگران سنتی و معاصر بوده است. این هنر-صنعت نسبتاَ كهنسال از حیث نحوۀ ساخت و زیبائی‌های بصری جای بررسی و تحقیق بیشتری دارد تا در اثنای آن به وجوه هنری و صنعتگری گذشتگان وقوف یافته و بر حفظ و پاسداری از این میراث گرانقدر كمر همت بندیم.

( ادامه مطلب )

ریشه‌شناسی ترجمۀ واژۀ Etymology است و بحث بسیار مهمی در دانش زبان‌شناسی تاریخی برای فهم خاستگاه و چگونگی تغییر صورت و معنای واژه در طی زمان است. زبان‌شناسان پس از بازسازی زبان‌های اولیه مانند هندو اروپایی و خواندن زبان سنسكریت، لاتین و غیره و با استفاده از شیوه‌های تطبیقی بین زبان‌ها و در نظر گرفتن تحولات آوایی و معنایی، صورت‌های اصیل و اصلی واژه‌ها را از این طریق بازسازی و به ریشه‌های بسیاری از واژه‌ها دست یافتند.

( ادامه مطلب )

میرزا ابوالحسن جلوه، حکیم و شاعر عصر قاجار از جمله مفاخر این مرز و بوم است که در خانواده‌ای اهل علم و ادب متولد شد. از آنجا که پدرش ـ سیدمحمد مظهر از شاعران نامی عصر قاجار بود، از جوانی با شعر آشنا شد. بعدها نیز به دلیل علاقه، همراه با تحصیل علوم اسلامی، خواندن شعر و ادبیات را پی گرفت. در مدت اقامت در اصفهان، بر اثر دوستی و مجالست با شعرا و ظرفا، به سرودن شعر پرداخت و با رموز و مبانی شعر و نقد آن بیشتر آشنا شد و چون در حکمت و اندیشه پایگاهی رفیع یافت، اندیشۀ فلسفی را با اصول عقاید و باورهای مذهبی درآمیخت؛ از این رو درون‌مایه اشعارش بیشتر مشتمل بر حکمت، پند و اندرزهای اخلاقی، مدایح و مراثی پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)، معارف قرآنی و براهین فلسفی است.

( ادامه مطلب )

شهرتِ علمیِ سرزمینِ اُوچ از «مدرسه فیروزیه» آغاز می‌شود که در دوره سومروها (424-752هجری) در شبه‌قارّه تاسیس شده بود و در دوره ناصرالدّین قباچه (دورِ حکومت: 607-625هجری) در اوجِ شکوفایی بود. قاضی ابوعمرو عثمان بن محمّد ابراهیم بن عبدالخالق جوزجانی معروف به قاضی منهاج‌الدّین سراج – ریاست «مدرسه فیروزیه» آن را برعهده داشت. «ناصری‌نامه» و «طبقاتِ ناصری» ازآثار اوست. قطب‌الدّین کاشانی، قاضی‌القضات این دوره بود. رساله منظومِ وی: «تحفة الفقه» است که در کتاب‌خانه اوچ گیلانی است.

( ادامه مطلب )

جامعه‌شناسی ادبیات یکی از شاخه‌های علم جامعه‌شناسی است و مثل سایر شاخه‌های این علم، به روشی نظام‌مند، بی‌غرض، سرد و جدا با موضوع خود مواجه می‌شود. همچنان‌که در سایر شاخه‌های جامعه‌شناسی، هیچ موضوعی نیست که تاب نگاه تیز و نافذ جامعه‌شناس را بیاورد، در جامعه‌شناسی ادبیات هم هیچ موضوع ادبی‌ای، مقدس، مبتنی بر امر استعلایی و تافتۀ جدابافته تلقی نمی‌شود و اثر ادبی در وهلۀ نخست به‌منزلۀ یک موضوع، امری در خور موشکافی، تبیین و تحلیل و حتی «تقلیل» در نظر گرفته می‌شود و این‌ها همه برخلاف آن‌چیزی است که معمولاً در ساحت ادبیات و نقد ادبی مرسوم می‌گذرد.

( ادامه مطلب )

اسناد تاریخی بسیاری از گذشتگان باقی مانده است. این اسناد اطلاعات ارزشمندی به‌دست می‌دهند. یکی از این اسناد، نقاشی ناصرالدین شاه قاجار از وزیر خویش، فرخ خان امین‌الدوله است. در نوشتار حاضر اسکن سند مذکور آورده شده و یادداشت ناصرالدین شاه در ذیل نقاشی خوانش شده است و به اطلاعاتی که از نقاشی و یادداشت به‌دست آمده، اشاره کرده‌ایم. علاوۀ بر آن مقداری نیز به زندگانی و شخصیت امین‌الدوله پرداخته‌ایم.

( ادامه مطلب )

این ایده که شهریار چیزی است که وانمود می‎کند -یعنی یک کتاب ‎راهنمای علمی برای حاکمان جائر- نه تنها با [واقعیتِ] زندگی ماکیاوللی بلکه با نوشته‎های او نیز ناسازگار است؛ و صدالبته هرکسی که می‎خواهد شهریار را به‌مثابه یکی از اصلی‎ترین فقرات تبیین اندیشۀ سیاسی ماکیاوللی به کار گیرد، متوجه این نکته شده است.

( ادامه مطلب )

یکی از موجبات پیشرفت در هر رشته‌ای، آشنایی با تاریخ آن است و فلسفه از این اصل مستثنا نیست. بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه در سال جاری کتاب «تاریخ فلسفه غرب» را در دسترس عموم قرار داده که نوشتار مختصر استاد بهاءالدین خرمشاهی در توضیح آن بسنده است:

( ادامه مطلب )

در شرح رأی ابن‌عربی توسط مرحوم میرزا ابوالحسن جلوه الف) می‌دانیم که حضرت استاد آقا میرزا ابوالحسن اصفهانی، مشهور و مشتهر به میرزا ابوالحسن جلوه، خود مستقیماً متن جدیدی را تألیف و تصنیف نکرد و آنچه تحت عنوان آثار و تألیفات ایشان در تاریخ حکمت و فلسفه ایران مضبوط است، در اصل، حواشی و تقریرات دروس ایشان و جمع‌آوری‌شده توسط برخی شاگردان خاص او به‌ویژه سیدعباس موسوی شاهرودی است.۱ ‏

( ادامه مطلب )

ورود به سایت

مرا به خاطر بسپار.

کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما

کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور

کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید

ارسال مجدد کد

زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:

ثبت نام

عضویت در خبرنامه.

قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید

کد تایید را وارد نمایید

ارسال مجدد کد

زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.: