آبان یشت (سرود اوستایی در ستایش اردوی سور آناهید)

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

یشت پنجم اوستا، به لحاظ مضمون و محتوي، تنوع مطالب و ساختار ویژه اش، در میان یشتهاي کهن از امتیازي خاص برخوردار است. این یشت از یک سو کهنترین قطعات حماسی برجاي مانده از ایران باستان را در بر دارد و کاملترین صورت روایات افسانه اي مربوط به تاریخ روایی ایران با نظم و سامان خاصی در طول آن گزارش شده است و از دیگر سو مشتمل بر عالیترین قطعات غنایی در توصیف یکی از ایزدبانوانِ کیش کهن ایرانی است؛ گذشته از این، هم به لحاظ زبان استوار و پر صلابت خود، همواره توجه زبانشناسان و علماي فقه اللغه را به خود جلب کرده و هم مواد کافی و غنی براي مطالعۀ ساختار شعري و بلاغت و وزن اشعار اوستایی در اختیار اهل تحقیق قرار داده است. دانشمندان غربی که به بررسی این یشت اقبال نموده و رسالاتی در بارة آن نوشته اند، در پژوهش خود غالباً یکی از مسائل اساسی مربوط به این یشت را در نظر داشته و از پرداختن به مقولات دیگر که خارج از حوزة تحقیق آنان بوده است، پرهیخته اند؛ به همین لحاظ تکفّل پژوهشی جامع در باب تصحیح و پیرایش متن این سرود بلند اوستایی و شرح و گزارش آن با مراجعۀ دائم به تحقیقات و تتبعات دانشمندان و متخصصان فقه اللغۀ ایرانی و بهره گیري از دستاوردهاي علمی علماي ادیان و مذاهب و پژوهشگران تاریخ و جغرافیا و به « آبان یشت » فرهنگ و اساطیر ایران، کاملاً ضرورت داشت. گزارش حاضر که با عنوان پیشگاه ارباب فضل و ادب و دوستداران فرهنگ و زبانهاي باستانی ایران تقدیم میشود، کوششی، البتّه به قدر وسع و توان نگارنده، در تحقّق این امر مهم است.