کافه‌نشینی هرچند فرصتی برای پاسخ به بخشی از نیازهای افراد جامعه است اما کافه‌ها از منظر فرهنگی می‌توانند محل تولد نیازهایی تازه هم باشند
اگر بتوانیم «فرنگ نگری» یا «پیوند فرهنگ ها» را بخشی از جانمایه تجدد ایرانی در عصر قاجار بدانیم، لزوم پاتوقی تجدد مآبانه به مانند آنچه در اروپا بود، با شکل و شمایلی متفاوت از چیزی که قهوه‌خانه‌ها و چایخانه‌ها عرضه می‌کردند، احساس می‌شد.
کافه از نخستین نمادهای دگرگونی اجتماعی در میان طبقات گوناگون جامعه در ایران از آغاز سده چهاردهم خورشیدی به شمار می‌آید. تا پیش از پیدایش کافه‌های نوین در ایران، قهوه‌خانه‌ها مکانی همگانی برای وقت‌گذرانی به شمار می‌آمدند. قهوه‌خانه‌ها ویژگی‌هایی داشتند که آن‌ها را با گذشته پیوند می‌زد. کافه اما پدیده‌ای نو به شمار می‌آمد که بخشی از جامعه را به سوی خود می‌کشاند؛ آنان که در پی دگرگونی بودند. این پدیده در سال‌های پایانی حکومت قاجار در ایران آرام‌آرام رواج یافت و در سراسر دهه‌های ١٣٠٠ و ١٣١٠ در برخی شهرها به ویژه پایتخت رواج یافت.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید