اخبار

کوششی بیهوده است اگر به جبران مافات بخواهیم نیما را از جایگاهش به‌عنوان پدر شعر نو به زیر بکشیم و تندر کیا را که همزمان با نیما و حتی به استنادِ نشانه‌هایی شاید زودتر از نیما با انتشار نخستین «شاهین» خود داعیه نوآوری در شعر فارسی را داشت بر صدرِ شعر نو بنشانیم. گناه زمانه و مردم زمانه و فرهیختگان آن روزگار – حتی فرهیختگان پیشرو - هم نیست که شعر تندر کیا را به‌جا نیاوردند و به جد نگرفتند و به طعنه و تمسخر از آن یاد کردند. حقیقت این است که کارهایی از جنس آن‌چه تندر کیا در شعر فارسی کرد در گذر خطی زمانه به‌جا آورده نمی‌شوند.