اخبار

نخستین روز همایش بین‌المللی حافظ با حضور بزرگانی همچون سعید حمیدیان، محمدرضا شجریان، میرجلال الدین کزازی، تقی پورنامداریان، مهدی ماحوزی، سیروس شمیسا، علی اصغر دادبه، مهدی محقق و همچنین دومنیک اینجنیتو، مجدالدین کیوانی، خلیل ابراهیم صاری اوغلو و آذرمیدخت صفوی از صبح روز سه‌شنبه، 15 اردیبهشت ماه آغاز به کار کرد. دکتر میرجلال الدین کزازی، استاد دانشگاه و پژوهشگر ادبیات فارسی، رندی را یکی از ویژگی‌های بارز حافظ می‌داند.

استاد میرجلالدین کزازی به گفته کزازی، حافظ نه تنها بزرگ‌ترین غزلسرای ایران است، بلکه در پهنه گیتی هم در سروده‌های رامش یا تغزلی سخنوری است بی همانند.

خلاقیت؛ ویژگی بزرگ و شایسته مردی است كه از بزرگ‌ترین شاعران پارسی‌زبان ایران است. سعدی با همین خلاقیت، تبدیل به یكی از چهره‌های درخشان، بی‌مانند و بزرگ فرهنگ، زبان و هنر ایران شده است. بزرگ‌مردی كه از پایه‌گذاران اصلی فرهنگ این سرزمین است و تصور غیبت او، تصوری اشتباه و نادرست است. در غیبت سعدی، فرهنگ ایرانی به این شكوه، شگرفی و درخشش نمی‌رسید. سعدی شاعری است برای همه جهان. درك عمیق او از جهان پیرامون با همان خلاقیت شگرف، آنچنان درست به یكدیگر گره خورده و درهم آمیخته تا فرهنگ و هنر این سرزمین، معمار بزرگ و كاربلدی داشته باشد؛ معماری كه تنها و تنها در یكی از پهنه‌های زبان و ادب پارسی استاد نیست و به همان اندازه كه می‌تواند در نثر شاهكار بیافریند، در نثر و غزل هم پهلوانی است بی‌رقیب. شور‌انگیز‌ترین و دل‌انگیز‌ترین سرود‌ه‌های ادب و فرهنگ ایرانی با نام سعدی، قرن‌ها و قرن‌هاست كه خوانده می‌شود و همچنان در میان نسل جوان این روزها كه شاید دورترین نسل از زبان او باشند، تحسین می‌شود. فراجهانی زبان سعدی، در همین ستایش مردمان از روزهای دور تا همین روزها، آشكار و تحسین‌برانگیز است. نثر‌ سعدی شیوه‌ای به سامان دارد.

میرجلال‌الدین کزازی، شاعر و پژوهشگر معتقد است که نمی‌توانم در میان چامه‌های بهاری یکی را به عنوان زیباترین چامه برگزینم، اما یکی از چامه سرایان خراسانی که به ویژه درباره بهار سروده، منوچهری دامغانی است. منوچهری زیبایی‌های گیتی را بیش از دیگر سخنوران می‌ستوده است.

خلیل خطیب‌رهبر شخصیتی برجسته و نامدار و استاد زبان و ادبیات فارسی است که در گذشت او مایه دریغ و اندوه همه دوستداران فرهنگ و ادب ایران زمین است. درگذشت او را به همه دوستداران ادب و فرهنگ ایران غم‌مباد می‌گویم.

کتاب «دمی بی‌خویشتن، با خویشتن» نوشته میرجلال‌الدین کزازی توسط انتشارات معین منتشر و راهی بازار نشر شد. کزازی در ابتدای کتاب، این اثر را شگفت‌انگیزترین، هنگامه‌سازترین و چالش‌خیزترین کتاب تالیفی خود توصیف کرده است. وی می‌‌نویسد: «چالش و هنگامه و شگفتی، در این کتاب به زمینه آن باز می‌گردد که زمینه‌ای است رازآلود، مه‌آگین و کم‌شناخته؛ زمینه‌ای که آنچنان به ژرفی آزمودنی است که به روشنی، بازنمودنی نمی‌تواند بود و آن‌چنان به نابی دریافتنی است که به آشکارگی، بازگفتنی نه.»

میرجلال‌الدین کزازی با بیان این‌که ایران از کهن‌ترین روزگاران سرزمین دفتر و دیوان و قلم و نامه بوده است، گفت: این در حالی است که امروزه ایرانیان بدان سان که شایسته انسان ایرانی است با کتاب دوست و آشنا و خوگیر نیستند.

میرجلال‌الدین کزازی در همایش ملی مانگ و مانشت گفت: به راستی پیوند شاکه و خان ‌منصور پیوندی است شگفت‌انگیز و می‌توان گفت بی‌مانندند. شاید بتوانیم آن را با پیوند مولانا و شمس بسنجیم اما هرگز مولانا و شمس همسرای نبودند.

حافظ یکی از چند سخنور بزرگ ایرانی است که آوازه‌ای جهانی یافت. پیداست آن‌چه حافظ را به این پایگاه بلند در ایران و جهان رساند، غزل‌های ژرف و شاهوار یا به گفته‌ای دیگر غزل‌های حافظانه‌اش است.

میرجلال‌الدین کزازی در آیین رونمایی از سه کتاب جدیدش با عنوان‌های «فرزند ایران»، «پدر ایران» و «وخشور ایران» گفت: پیوندی میان این سه کتاب وجود دارد و اساس داستان، آگاهانه بر سه بنیاد نهاده شده است. زرتشت نماد اندیشه نیک، کوروش نماد کردار نیک و فردوسی نماد گفتار نیک است و افسانه‌های بسیاری با این آبشخورها پیوند خورده است.