اخبار

احمد افلاكی تقریبا بیست سال پس از وفات مولانا به‌دنیا آمده است. شیفتگی او به مولانا و احتمالا فروتنی‌اش باعث شده كه افلاكی كمتر از خودش بنویسد اما در رساله دیگران اشاراتی به او شده است. از قرار معلوم او شاگرد و مرید «عارف چلبی»، نوه مولانا بوده است و مراحل سیروسلوك عرفانی را زیرنظر او گذرانده است. او بعد از وفات مرادش، متولی مزار مولانا می‌شود و جلسات مثنوی‌خوانی را در آنجا اداره می‌كند.

مناقب العارفین پس از ابتدانامه (ولدنامۀ) سلطان ولدو رسالۀ سپهسالار، سوّمین و مفصل‌ترین کتاب در زمینۀ زندگانی مولانا جلال‌الدین بلخی و اسلاف و اخلاف اوست که احمد افلاکی عارفی، متولّد بین سال‌های ۶۹۰_۶۸۵ هـ / ۱۲۹۱_۱۲۸۶ م، یعنی ۱۳ یا ۱۸ سال بعد از وفات مولوی تألیف کرده است. افلاکی یا به سبب آشنایی با علم هیئت و یا انتساب به جلال‌الدین فریدون چلبی معروف به امیر عارف، نوۀ مولانا، عارفی نام گرفته است.

مناقب‌العارفین آیینه‌ای از احوال ملک روم و زندگی مولانا جلاالدین و یاران اوست. در اهمیت این کتاب همین بس که هیچ محقق مولاناپژوهی، در پژوهش‌های خود تاکنون از این کتاب ارزشمند بی‌نیاز نبوده است.

«مناقب‌العارفین» که گاه به اختصار از آن تحت عنوان «مناقب‌ افلاکی» یاد می‌شود، کتابی به زبان فارسی است که شمس‌الدین احمد عارفی‌افلاکی، از مریدان شیفته مولانا و به دستور مراد و استادش شیخ جلال‌الدین عارف‌چلبی، نوه مولانا، نوشته است. این کتاب حاوی اطلاعات ارزنده و نفیسی درباره شرح احوال و افکار مولانا و نیز خاندان، استادان، جانشینان و بازماندگان اوست که اولین بار در سال 1974 میلادی در استانبول ترکیه به دست پروفسور تحسین یازیجی تصحیح شد و بعد از آن از روی همین تصحیح در ایران هم به چاپ رسید. این تصحیح اشکالاتی داشته و یازیجی از دوست ایرانی خود یعنی توفیق سبحانی که تجربه فراوانی در اینگونه پژوهش‌ها دارد، خواسته تا این اشکلات را تصحیح کند و اکنون این کتاب با ویرایش و اضافات توفیق سبحانی از سوی انتشارات دوستان در ایران به چاپ رسیده است.