اخبار

نصرالله پورجوادی گفت: مانی‌شناسی بدون مطالعه زبان فارسی دوره جدید یعنی زبان دری و بدون در نظر گرفتن تاثیری که مانویت در دوره اسلامی در ایران داشته، ناقص است.

این ویژگی موجب همسویی و همراهی بسیاری با آن شد تا جایی که در همان زمان توانست پیروان متعددی را در کشورهای مختلف شرقی و غربی به خود جذب کند. مانویت، چنان که خود مانی هم در کفلایه می‌‌‌‌‌گوید: «مثل رود بزرگی به نظر آید که ادیان و مذاهب دیگر چون جویبارهای فرعی در آن می‌‌‌‌‌ریزند و جریان تازه‌‌‌‌‌ای به وجود میاورند». ریشه‌‌‌‌‌های ثنویت‌انگاری هستی‌شناسانه و انسان‌شناسانه مانویت را که خود متأثر از آیین‌‌‌‌‌ها و ادیان پیش از خود است می‌‌‌‌‌توان در اندیشه‌‌‌‌‌های امروزین ایران نیز پیگیری کرد؛ تقابل و جمع‌‌‌‌‌ناپذیری روح و جسم، خیر و شر و نور و ظلمت

از آنجا که مانی (216تا274 / 276م) آیین خویش را محدود به یک زمان و مکان نمی شمرد، و بر این باور بود که دینش به همۀ زبانها و در سراسر جهان پراکنده خواهد شد از همان آغاز، با کوششی خستگی پذیر سفرهای دور و دراز خویش را آغاز کرد، و به تبلیغ آیین خویش پرداخت. او در سفرهایش به بین النهرین، ایران و هند توانست با موفقیت هایی رو به رو شود، تا بدان جا که پادشاه بودایی مذهب توران را به کیش خود در آورد.