اخبار

در دوران حکومت قاجاریه خشکسالی و قحطی صورت ادواری داشت و هرازگاهی رخ می نمود که پی آمدهایی را هم به دنبال داشت از جملا بیماری هایی همچون حصبه و وبا را می توان نام برد که سبب تلف شدن بخش وسیعی از مردم می گشت به طوری که در مقاطعی آمار این تلفات را تا 3/1 و حتی نیمی از کشور ذکر کرده اند.

با انحطاط صنایع دستی و کاهش صادرات ابریشم در عصر ناصری، اقتصاد کشور، عمیقاً به بخش کشاورزی وابسته شد. به این ترتیب، زمین و مالکیت آن اهمیتی بیش از گذشته یافت. قحطی ها که معلول مجموعه ای از عوامل طبیعی و اقتصادی بودند موجب مرگ و میر و مهاجرت کشاورزان و کشت نشدن زمین های کشاورزی می شدند.

« گفتم الهی،اگر قصه اندوهگینان برتو بخوانم آسمــان و زمین خون گریند» شیخ ابوالحسن خرقانی یادداشتی گزیده تر و کامل‌تر ازاین یادداشت درباره قحطی سال 1288 نوشته نشده است: «در سنه هزار و دویست و هشتاد و هشت چنان گرانی شد که نون پنجاه و یک هزار دینار سفید بود و مردم همه مردند و چنان کم آبی شد که سه سال هیچ باران نیامد و برنج باری نه تومان شد و مردم گوشت میته می خوردند و گوشت آدم هم خوردند و گوشت گربه خوردند، خلاصه بسیار مردم از گرسنگی مردند1288»

یک قحطی بزرگ در سال ٤٠١ هجری در نیشابور و عراق عجم سایه انداخت. بر اثر بارش برف در سالی پیش از آن، سرما مزرعه‌ها، کشت‌زا‌رها و باغستان‌ها را درنوردید و سترون ساخت. روایت شده است در این زمان برف زیادی بارید؛ تا شصت و هفت بار. نعمت الهی به بلا تبدیل شده بود. آذوقه مردم کم‌کم پایان یافت. گرسنگی امان‌شان را برید و سرانجام توان برخی به آخِر رسید.