اخبار

درسال۱۸۴۳م(۱۲۵۸ ق) در اواخر سلطنت محمد شاه قاجار متعاقب پادرمیانی های دو کشور روس و انگلیس برای خاتمه دادن به اختلافات موجود بین ایران و عثمانی ، کنفرانسی در شهر «ارض روم» عثمانی تشکیل گردید ، که نمایندگانی از کشورهای ایران و عثمانی و روسیه و انگلیس در آن شرکت داشتند و به مدت ۴ سال تمام در مورد مسائل گوناگون موجود در روابط بین ایران و عثمانی به بحث پرداختند

بزرگداشت فاطمه قاضیها، بانوی سندپژوه و مصحح نسخه خطی دوشنبه 20 اسفند از سوی انجمن زنان پژوهشگر تاریخ در کتابخانه ملی ایران برگزار شد. علی دهباشی، مدیرمسئول «بخارا» در نکوداشت فاطمه قاضیها گفت: در میهن آریایی اسلامی همیشه باید یک عده جلودار و دعوت‌دار و مافیایی در مطبوعات داشته باشید تا به جامعه شناسانده شوید، وگرنه در محاق باقی می‌مانید. از سوی دیگر ناشران آثار قاضیها دولتی بودند، ناشرانی که چیزی کم از فاجعه ندارند و چندان دغدغه بازگشت پول را ندارند. همین رویه برای مولف مصیبت است.

میرزا محمد علی خان (اولین وزیر امور خارجه ناصرالدین شاه) را می توان اولین رئیس دارالفنون بر شمرد، علت اینکه دارالفنون از آغاز تأسیس زیر نظر او قرار گرفت این بود که چون معلمان مدرسه بیشتر خارجی بودند وزیر دول خارجه مدرسه را تابع وزارت خارجه می دانست و ریاست خود را بر آن تحمیل کرد. شاه هم چون هنوز کسی را به ریاست انتخاب نکرده بود چیزی نگفت ولی ریاست او بیش از سی چهل روز دوام نیافت و وی در ۱۸ ربیع الثانی ۱۲۶۸ درگذشت.

در سال ۱۲۰۰ ه.ق که آقامحمدخان قاجار تهران را به پای تختی برگزید، این شهر از نظر صنعت و تجارت اهمیت چندانی نداشت و مدتها طول کشید تا از نظر فرهنگی نیز بر شهرهای دیگر برتری بیابد. این شهر حتی از نظر ابنیه نیز توجه کسی را برنمی انگیخت، چنانکه جیمز بیلی فریزر که در سال ۱۸۳۸ م تهران را دیده، میگوید هیچ بنای عمومی، جز مدرسه و مسجد، در این شهر نیست و داخل شهر خرابه بسیار است.

محمد علی میرزا (۱۲۰۳ – ۱۲۳۷ ه.ق ) متخلص به دولت و ملقب بدولتشاه پسر بزرگ و ارشد فتحعلی شاه قاجار از زن گرجی او بود. درمحرم سال ۱۲۱۲ ق. که فتحعلی شاه پس از کشته شدن آقا محمد خان از شیراز به تهران آمد، محمدعلی میرزا را که طفلی ۹ یا ده ساله بود ، بجای خود حاکم فارس نمود ،لكن دوماه بعد او را به تهران فراخواند و سال بعد(۱۲۱۳ ه.ق) وی را به حكومت قزوین تعیین نمود .

آقامحمدخان قاجار در هفتم محرم سال ۱۱۵۵ در استراباد از پدری قاجار و مادری ترکمن، دیده به جهان گشوده بود، بخشی از سال های اولیه زندگی خویش را در کنار پدرش محمد حسن خان قاجار گذراند؛ پدری که سراسر عمر خویش را یا در فرار از دست نادرشاه در دشت گذرانده بود، یا در تلاش برای تسخیر استراباد، یا حراست از قلمرو خویش از تعرضات زنديه.

تهران در دوران قاجار تکایای بسیاری داشت که در دهه عاشورا و سایر روزهای عزاداری مورد استفاده عزاداران حسینی قرار می‌گرفت. مهم‌ترین تکیه تهران که اینک اثری از آن باقی نمانده، تکیه دولت تهران بود. تکیه دولت در دوره محمد شاه قاجار و به امر حاجی میرزا آقاسی ساخته شد و پس از آن به دستور ناصرالدین شاه، تکیه دیگری به‌همین نام در ضلع شرقی کاخ گلستان بنا شد.

بجز الزام به صدور پروانه ای که امیر کبیر در سال ۱۸۵۱م (۱۲۶۷ ه.ق) وضع کرد و پس از سقوط او بلا استفاده ماند، تا سال (۱۲۹۹ ق )۱۸۸۲م، تمام پزشکان ایرانی ( چه مسلمان، یهودی یا مسیحی) و همچنین پزشکان اروپایی، در ایران بدون امتحان و گرفتن اجازه طبابت مشغول به کار می شدند. در آن زمان، دولت ایران پی به این حقیقت برد که تعداد زیادی شارلاتان و پزشک قلابی هستند که بدون داشتن دانش کافی از بیماری ها و داروها، خدمات پزشکی ارائه می دهند. در این زمان مجلس حفظ الصحه را تشکیل داد که مدعیان پزشکی را مورد آزمون قرار می داد.

ژول ریشار معروف به موسیو ریشارخان در سال ۱۸۱۶ در فرانسه و در خانواده ای یهودی متولد شد، بعدها ریشار سه سال در انگلستان اقامت داشته وعلاوه بر فرا گرفتن زبان انگلیسی با مقدمات پزشکی نیز آشنا شده بود . وی در سال ۱۲۶۰ه.ق(۱۸۴۸ میلادی) وارد تهران شد. و در خانه مادام عباس فرانسوی سکونت کرد.ریشار در یادداشتهای خودش می نویسد:

تاریخ نویسانی که تاریخ قاجارها را نوشته اند همه ،ایشان را از نژاد مغول دانسته اند، اما چون هیچگونه سند کتبی بکار نبرده اند این خود می رساند که تنها به گفته و مدل سر کردگان این طایفه بسنده کرده اند. زیرا بسیاری از طوایف ترك، از اعقاب چنگیز و پادشاهان مغول بودن را افتخاری پنداشته و خود را به ایشان نسبت داده اند.