اخبار

در بارۀ احوال شخصی و سیاسی او اطلاع چندان در دست نیست. در سال 333ق در آمل زاده شد. مادرش هم زنی علوی از فرزندان علی بن عبدالله حسینی عقیقی بود[1]. نزد احمد بن ابراهیم علوی به تحصیل علم پرداخت و و توسط همو از مذهب امامیه به مذهب زیدیه گروید. فقه زیدیه و حنفیه را نیز نزد ابوالحسن علی بن اسماعیل بن ادریس، از دانشمندان و بزرگان طبرستان، فرا گرفت[2]. از برخی اطلاعات مربوط به احوال او، مثلاً شاگردیش نزد قاضی عبدالجبار بر می آید که پیش از قیام و حکومت، مدتها در ری بوده است. رازی هم آورده است که او در ری و سپس در گیلان به مقابله با باطنیه برخاست[3]. هنوز در ری بود که به اهواز نزد قاضی القضات ابو احمد بن علان رفت و کتاب مختصر کرخی را از او شنید

فکر سلفی گرایی و عمل به مقتضای آن، از دیدگاهی، امری تازه نیست. همان کسانی که حلاج را بر دار کشیدند و شیخ شهاب الدین سهروردی را به قتل رساندند و فلسفه و فیلسوفان را تکفیر کردند و مذاهب دیگر اسلامی، مخصوصا تشیع را، نفی کردند و خارج از دین شماردند و عقل گرایی را فرو کوبیدند یعنی داعیان فکر حنبلی گرایی و پروردگان و یاران کسانی چون ابن تیمیه ومحمد بن عبدالوهاب، جملگی اسلاف سلفیان امروزند. آنچه امروز سلفیان داعش در کوبانی می کنند، نمونه های دیگر در قرون و سالهای گذشته نیز دارد. یورش ابن مسعود و وهابیان از عربستان به عراق و ویران کردن کربلا و کشتن صدها شیعۀ بی گناه از جملۀ همین حوادث است.