اخبار

ایران در برزخ بی‌آبی گرفتار شده است كه گویا پایانی برای آن وجود ندارد. هر روز ابعاد تازه‌ای از بحران آبی و خشكسالی ایران نمایان می‌شود. خشكسالی بیش از 90 درصد مساحت كشور را در برگرفته است اما باور اینكه كم‌آبی روزی دامن‌گیر استان‌های پرآبی مانند گیلان و مازندران شود، برای بسیاری از ایرانیان سخت و البته غیر قابل تصور بود

کشور ایران طبق پیش بینی ها و بررسی های متعدد علمی داخلی و خارجی وارد برهه ای از خشکسالی شده است که حداقل سه دهه به طول خواهد کشید و اکنون در هشتمین سال این دوره خشکسالی هستیم. علاوه بر این وضعیت بغرنج طبیعی، عوامل انسانی و اجتماعی مزید بر علت شده و این وضعیت طبیعی را به یک بحران و فاجعه بزرگ تاریخی بدل کرده اند.

اَژدَها در داستان های اسطوره ای ایران، نماد گجستگی بویژه نماد خشک سالی است. پژوهش گران، نبرد پهلوان و اَژدَها را نماد نبردِ ترسالی با خشک سالی می دانند. در این جستار انگاره ای دیگر دربارۀ سرشت برخی اَژدَهایان در داستان های اساطیری به پیش کشیده می شود.

با انحطاط صنایع دستی و کاهش صادرات ابریشم در عصر ناصری، اقتصاد کشور، عمیقاً به بخش کشاورزی وابسته شد. به این ترتیب، زمین و مالکیت آن اهمیتی بیش از گذشته یافت. قحطی ها که معلول مجموعه ای از عوامل طبیعی و اقتصادی بودند موجب مرگ و میر و مهاجرت کشاورزان و کشت نشدن زمین های کشاورزی می شدند.

گسترش بدون ضابطه شهرها و تبدیل روستاها به شهرهای کوچک یکی از مهم‌ترین عوامل خشکسالی به شمار می‌آید. رشد خیره‌کننده شهرها در سال‌های پس از انقلاب موجب شده است که روستاها به‌عنوان مراکز تولید یکی پس از دیگری آب رفته و به شهرهای کوچکی تبدیل شوند که نه امکانات زندگی شهری دارند و نه دیگر می‌توان کارکرد تولیدی یک روستا را از آن انتظار داشت. در این میان حفر چاه برای تأمین آب کشاورزی با محدودیت‌های قانونی روبه‌رو است اما ساکنان شهرها به راحتی می‌توانند برای تأمین آب شرب موردنیاز خود اقدام به حفر چاه کنند که این مسأله به حفر بی‌حساب و کتاب چاه‌ها به بهانه آب شرب و استفاده در کشاورزی، و پدیده سرقت آب در روستا - شهرهای کوچک دامن زده است.