اخبار

خانه «حاج سید جواد کسائی» تاجر بزرگ اصفهانی همیشه پر از میهمان بود؛ میهمان‌هایی سرشناس اما نه از قماش کاسب و پیشه ور، که از جنس هنرمندان و موسیقیدان‌ها. سید حسین طاهرزاده، جلال‌الدین تاج اصفهانی، اکبر خان نوروزی، خاندان شهناز (شعبان‌خان، حسین آقا، علی آقا و جلیل شهناز)، غلامحسین سارنج، ادیب خوانساری و... مرتب به این خانه‌ رفت و آمد می‌کردند تا حظ وافری نصیب صاحبخانه کنند و دمی به نت‌ بگذرانند.

بحث هنر بسیار فراتر از یک تئاتر و نقاشی است و شناخت و گرامیداشت مقام یک هنرمند در حقیقت شناخت ذات حقیقی یک ملت در آینه تاریخ و گذشته سرزمین خویش است. تا آنجا که بنیاد سلامت و آگاهی و هوشیاری و معرفت یک ملت نشان از پیشینه فرهنگی و غنای هنری آن سرزمین دارد. دراین‌میان ملت ایران مفتخر است که صاحب تاریخی کهن و گنجینه‌ای بی‌نظیر از غنی‌ترین میراث فرهنگی و هنری جهان است. این میراث گران‌سنگ حاصل اندیشه، نبوغ و هنر هنرمندانی است که تمام زندگی، جوانی و سلامتی خود را بی‌دریغ وقف بنیادگذاری و آفرینش این فرهنگ و هنر عظیم كردند تا امروز سنت افتخار و آبروی ملی ما باشد. حسن ناهید، از جمله این هنرمندان است. با او گفت‌وگویی داشتیم که درادامه مشروح آن را می‌خوانید

من از ١٠سالگی به سمت موسیقی گرایش پیدا کردم. در آن زمان رادیو به شکل حالا وجود نداشت و من صدای ساز زنده‌یاد استاد حسن کسایی را از طریق رادیویی که در بعضی مغاز‌ه‌ها پخش می‌شد به شکل گذری می‌شنیدم و طبعا علاقه‌مند می‌شدم. وقتی علاقه‌ام به ساز جدی شد، تصمیم گرفتم هرطور که شده، استاد حسن کسایی را پیدا کنم. در آن زمان، نی به شکل هفت‌بند زده می‌شد و تنها نوازنده‌ای که در این حیطه وجود داشت استاد کسایی بود اما در آن سال‌ها، دسترسی به ایشان با توجه به سن‌ و‌ سال من ممکن نبود. بنابراین سعی کردم نی را به شکل گوشی بیاموزم. پدر من ارتشی بود و ما فقط چند ‌سال در کرمان زندگی کردیم و بعد از آن به خاطر شغل پدرم به شیراز رفتیم، اما در شیراز استادی در این زمینه وجود نداشت، البته در دیگر رشته‌های موسیقی هم استادی وجود نداشت تا دست‌کم بتوانم به آموختن نت بپردازم.