اخبار

تکاپوهای خاندان صفوی برای کسب قدرت سیاسی در ایران که از دوره «شیخ جنید پسر ابراهیم» از نوادگان شیخ صفی‌الدین اردبیلی و فرزندش «حیدر» آغاز شده بود، در سال 907 ق/ 1501م توسط «اسماعیل» فرزند حیدر به ثمر رسید.

زمانی که شاه اسماعیل اول صفوی در سال 907 هجری قمری، الوند بیگ بایندری آق قویونلو را، در محل شرور نزدیک قلعۀ نخجوان، شکست داد و شهر تبریز پایتخت امیران ترکمان آق قویونلو را گرفت، و در آنجا رسماً بر تخت پادشاهی ایران نشست (دوم ماه رمضان907)، سلطان بایزید خان دوم، پسر سلطان محمدخان دوم فاتح قسطنطنیه، سلطان عثمانی بود.

در اوایل سلطنت شاه اسماعیل اول و تشكیل سلسله صفوی، او توانست كردستان و شهرهای مقدس عراق را فتح كند و با تكیه بر تشیع اثنی عشری، به زودی جمع كثیری از مردم شیعه ساكن در سرزمین‏های عثمانی را به سوی خود جلب كند. این اقدام جسورانه شاه اسماعیل، اگرچه خطرات فراوانی را در پی داشت اما سبب تحكیم وحدت سیاسی - مذهبی ایران گردید و همین ویژگی از نظر سلاطین عثمانی به مراتب خطرناك‏تر از احیای ساختار نظامی ایران بود.

و تراژدی شکست اینگونه رقم خورد. شاه ایران- اسماعیل صفوی- در پاسخ به تهدیدهای سلطان سلیم عثمانی، مرقومه خویش را با چنین بیت شعری پایان داد و در تکمیل تحقیر دشمن، به همراه مرقومه‌‌اش، «حقه‌ای تریاک مرغوب و خالص» به جانب همتای خویش فرستاد تا به پادشاه عثمانی بگوید که تهدیدهای او همگی ناشی از خماری و تناول جنس نامرغوب است و دوای درد او و زبان درازی و رجزخوانی‌اش، تناول تریاک مرغوب ایرانی است. پاسخ این نامه تحقیرآمیز، جنگ عثمانیان و صفویان بود و لشگرکشی همسایه غربی به سوی تبریز و رقم خوردن جنگ چالدران.