اخبار

1روزگار ما عصر غیاب پاتوق‌ها است؛ در هر سه معنایی که پاتوق دارد. واژه‌ «پاتوق» (که گاهی پاتوغ هم نوشته می‌شود) در اصل اسم جایی بوده در زورخانه‌های قدیمی که در آن «توق» را می‌گذاشته‌اند. «توق» هم پرچم و عَلَمی بوده که نشان زورخانه محسوب می‌شده و بازمانده‌ای از پرچم‌های دیرینه‌ ارتش‌های ایرانی است، که اعضای هر رسته خود را با آن بازمی‌شناختند و در میدان نبرد گرداگرد آن جمع می‌شدند تا در هیاهوی هنگامه از هم دور نیفتند و انسجام گروهی‌شان را از دست ندهند. این توق در آیین‌های ایرانی باقی مانده و می‌توان عَلَم‌های بزرگی که در مراسم عاشورا توسط برگزارکنندگان حمل می‌شود را شکلی تحول‌یافته از آن در نظر گرفت. به همین ترتیب در تکیه‌ها جایی که این علم را می‌گذارند، پاتوق می‌نامیده‌اند.