اخبار

محوطه باستانی پارسه که نزد توده مردم به تخت جمشید نامدار است یکی از ارزشمندترین یادمان‌های تاریخی و جهانی کشور است که به باور همه نویسندگان و پژوهندگان باختری و خاوری (غربی و شرقی) نگین هنر و مِهرازی (معماری) ایرانیان به شمار می رود و آبروی فرهنگی مردمان کهن سرزمینی است که روزگاری سرآمدِ همه کشورهای جهان از نگاه دانش و هنر و فرهنگ بوده اند.

این روزها با عمیق شدن ترک‌های زمین در نزدیکی تخت‌ جمشید و نقش رستم بیم آن می‌رود که توسعه کشاورزی و حفر بی‌رویه چاه‌‌های آب، بلاي جان میراث به‌جا مانده از هخامنشیان شده و کارشناسان را بر آن دارد که آن را به شکل موزه زنده نگاه دارند.به گزارش خبرگزاری اسکان، مدتی است شاهد به‌وجود آمدن ترک‌های عمیق در اطراف میراث هخامنشیان هستیم.

مدیر پایگاه میراث جهانی تخت جمشید از اجرای بیش از ۳۰ طرح در این مجموعه خبر داد و گفت: اجرای این طرح ها در قالب ۵ شاخص، سالی پر کار را برای تخت جمشید رقم زد.

در دوره ی هخامنشیان، ساتراپی عیلام و خصوصاً پایتخت آن شوش، از جایگاه ممتازی برخوردار بود و در متون کهن بیش از تخت جمشید به شوش به عنوان تختگاه پارسی ها اشاره شده است.

در سال 1312 شمسی کاوش گرانی از دانشگاه شیکاگو آمریکا موفق شدند بیش از سی هزار لوح گلی مکتوب با حروف ایلامی و ممهور با مهرهایی به خط میخی پارسی از شمال شرقی تخت جمشید بدست آوردند.

مغان در دربار پادشاهان، مراسم یزش و نیایش را به جای می آوردند؛ اجرای مراسم قربانی، بدون حضور آنان امکان پذیر نبود؛ چراکه مغان را تنها راه ارتباط با خدایان می دانستند.

یکی از تیره‌های مهم آریایی که پس از ورود به ایران موفق به تشکیل حکومت شدند پارسها بودند. از اواسط دوره مادها از خاندان پارسی به عنوان خاندانی قدرتمند در منابع یاد شده است.

فرد ریچاردز، نقاش و جهانگرد انگلیسی و عضو انجمن سلطنتی نقاشان و حکاکان انگلستان بود که در زمان رضاخان به ایران آمد سفرنامه‌ای از خود به جای گذاشت و در آن به توصیف شهرهای ایران پرداخت.

سید محمد بهشتی در افتتاحیه نمایشگاه مجموعه‌های استردادی فرهنگی‌تاریخی و دستاوردهای دیپلماسی فرهنگی، تأکید کرد: دولت با برگزاری این نوع نمایشگاه‌ها میوه تلاش‌های خود در سطح بین‌المللی را می‌چیند.

یکی از کاربری‌های پیشنهاد شده برای بناهای تخت ­جمشید، کاربری تقویمی و نجومی است. با اینکه شواهد زیادی از این کاربری در تخت­ جمشید وجود ندارد، اما در این نظریه به سنگ چهارگوشی در کف کاخ مرکزی تخت­ جمشید استناد می‌شود که روی آن نشانه‌هایی ساده کنده­کاری شده است.