اخبار

از ۱۳۲۰ به بعد، کشمکش‌هایی در جامعه روشنفکری ایران ایجاد می‌گردد که اغلب اوقات، افت و خیزهای زیادی را در پی داشته است. افراط و تفریط در این دوران به وضوح دیده می‌شود.

محمدعلی اسلامی ندوشن در مراسم رونمایی از تابلوهایی با تأثیر از «شاهنامه» گفت: کشور ما چند شاعر بزرگ و جهانی دارد، شاعرانی مانند فردوسی، حافظ، سعدی و مولوی پشتوانه تمدن ایران هستند و توانسته‌اند آثار بزرگ جهانی را به وجود بیاورند.

اشاره: استاد نامدار معاصر، آقای محمدعلی اسلامی ندوشن در سال ۱۳۰۴ در ندوشن یزد، در خانواده‌ای متوسط به دنیا آمد. پدرش خیلی زود درگذشت و او ناگزیر، روی پای خویش ایستاد. در سال ۱۳۲۳ که به تهران عزیمت کرد، ابتدا بقیه دوره متوسطه را در دبیرستان البرز به پایان رساند و آنگاه برای ادامه تحصیل وارد دانشکده حقوق دانشگاه تهران شد و به دریافت لیسانس نائل آمد.

دکتر اسلامی: اصل قضیه این است که بچه ایرانی از همان اول طوری پرورده نمی‌‌شود که واقعاً مسائل زندگی برایش حساب بشود، نه یک چیز شوخی، سطحی و گذرا. ترمیم این وضع در گرو تغییر بنیادی در سازمان زندگی کشور است که از «خانواده» شروع می‌شود و کل اجتماع و دستگاههایی را که تأثیرگذار هستند (مانند روزنامه، فیلم و سینما و…) در بر می‌گیرد. اگر این کار نشود، نمی‌شود هیچ نوع تغییری ایجاد کرد. باید احتیاج به داشتن ایجاد شود. جامعة درست این است که احتیاج های مثبت را تقویت کند، نه احتیاج های منفی را.

در سالهايي که دکتر محمد علي اسلامي ندوشن در دانشکده ادبيات دانشگاه تهران دروس «نقد ادبي» و «ادبيات تطبيقي» را تدريس مي‌کرد، کلاسهايش با استقبال کم‌نظير دانشجويان برگزار مي‌شد. حال و هواي کلاسهاي او را دانشجويانش براي ما تعريف مي‌کردند. در آن دوران به‌رغم فضاي حاکم بر محافل روشنفکري، زاويه نگاه او با سايرين تفاوتهايي داشت که نسل امروز از آن مطلع نيست. آن زمان گرايشهاي مختلفي در محافل ادبي و روشنفکري وجود داشت. مطالعه در بين دانشجويان يک علاقه عمومي بود. ساعات زيادي از وقت دانشجويان صرف مطالعه آثار مختلف مي‌شد. کتابها دست به دست مي‌شد. بعضي عنوانها و اسامي بيشتر طرفدار داشتند، بعضي کمتر.