اخبار

کمتر جنبش و آموزه‌ای را می‌توان سراغ گرفت که به اندازه آنارشیسم نزد عوام و خواص با کج‌فهمی همراه باشد و در تنوع نگرش و عمل خود نیز تا این اندازه دچار سردرگمی و اشتباه شده باشد. معمولاً تا حرف از آنارشیسم می‌شود همه آن را صرفاً به «هرج‌ومرج‌طلبی» تعبیر می‌کنند. در اینکه چنین تعبیری کاملاً نادقیق و متاثر از کین‌توزی مخالفانش و رسانه‌های جریان اصلی است، شکی نیست، اما واقعاً آنارشیسم چیست؟ یا دقیق‌تر، چه نیست؟

وقتی داستان عجیب زندگی شنفری با کشته شدن صدمین فرد از قبیله‌اش با اصابت تکه استخوانی از جمجمه متلاشی شده او - بعد از مرگش - پایان می‌پذیرد، روایت غم‌انگیز یاغیان درویش عرب (و صعالیک العرب ذوبانها..) صفحه‌ای تازه از تاریخ ایشان ورق می‌زند تا هدف قرار دادن هنجار‌های اجتماعی و پیوستن شمار قابل توجهی از جامعه جاهلی عرب به جریان صعالیک، حکایت از وجود اشکالی اساسی در نظام اجتماعی موجود در آن را داشته باشد. شنفری و تأبط شرا قهرمان بلامنازع اشعار خویشند. هرچه قبیله آنان را پست و خوار و ذلیل قلمداد نموده است.