اخبار

یک استاد تاریخ دانشگاه فردوسی گفت: آتش همزمان با پادشاهی که بر تخت می‌نشست، هم زمان باید آتشی را هم بر تخت می‌نشاندند. فاطمه جهانپور در خصوص تقدس آتش نزد ایرانیان اظهار کرد: آتش برای ایرانیان تقدس بسیار زیادی داشت، حتی باورمندان دین زردشتی آن را پسر اورمزد می‌دانند و به طوری که اگر به آن بی حرمتی کنید در واقع گناه کار هستید.

در بیتی از دیباچۀ شاهنامه، دربارۀ جوهر ِ آسمان آمده است: ز یاقوت سرخ است چرخ کبود / نه از آب و باد و نه از گرد و دود. مصراع دوم در بردارندۀ اندیشۀ مفسران اهل سنت است که آفرینش آسمان را از آب، باد، گرد (برق ِ لطیف حاصل از برخورد بخارهای دخانی) و دود (بخار آب) می انگارد که فردوسی آن را نمی پذیرد؛ اما او تحت تأثیر باورهای موجود در فرهنگ باستانی ایران و مذهب اسماعیلی، محتملاً آسمان (یاقوت سرخ) را در بیانی مجازی، گوهر ِ آتش پنداشته است

درگذشته هنگامی‌که می‌خواستند بی‌گناه را از گناهکار شناسایی کنند، آن شخص باید از میان آتشِ داور عبور می‌کرد و اگر به سلامت بیرون می‌آمد نشانه‌ی بی‌گناهی و پاکی بود. در استوره‌ی ایرانیان، گذر از آتش، در داستان سیاوش دیده می‌شود که برای تهمتی بود که نامادریش سودابه به او زد، و در کنار آیین‌هایی که با آتش برگزار می‌شود، آیین خودسوزی و مرگ با آتش نیز دیده می‌شود که دو دیدگاه برای آن وجوددارد، یکی جنبه‌ی الهی و عرفانی و دیگری خودسوزی و مرگ.

ایرانیان از کهن ترین دوران برای آتش اهمیت، قداست و خویشکاری های خاصی را قائل بوده اند. به طوری که نه فقط امور زندگی دنیوی خویش، بلکه سرنوشت اخروی را نیز به نوعی تحت تأثیر خویشکاری آتش می دانسته اند. به اعتقاد ایشان آتش به دلیل برخورداری از گونه های مختلف، در خویشکاری های خود با دو حالت متضاد مادی (مانند حضور در مراسم دینی) و مینوی (حضور در اجزائ جهان) تجلی کرده و موجب سامان دهی اوضاع جهان می گردد.