اخبار

كتاب «آرمانشهر، رویای جهان بهتر: سیر نظریه‌های آرمانشهر‌گرایی از قرن پانزدهم میلادی تا امروز» نوشته ناصر فكوهی، برخی درس‌گفتارهای این استاد انسان‌شناسی و جامعه‌شناسی دانشگاه تهران در سال 1398 است كه در سال جاری توسط انتشارات كتابكده كسری منتشر شده است.

سال‌ها پیش بود. هنوز دردهایمان تا این اندازه تحمل‌ناپذیر نشده بودند. هنوز کرونا زندگی همگان را به هم نریخته بود؛ همه را خانه‌نشین و خاکسپاری‌ها را به مراسمی رمزآلود در گورستان‌هایی ترسناک و خلوت تبدیل نکرده بود.

به گفته ناصر فکوهی، ملت‌سازی و دولت‌سازی فرایندی ضروری است؛ اما ما در این فرایند به موفقیت نرسیدیم؛ چون در ایران مسائل نژادپرستی داریم.

مشکلات و کاستی‌ها بدون آنکه بخواهم چشم‌اندازی تیره و بدون هیچ راه حلی ترسیم کنم، زیاد و پیچیده هستند. دو سال پیش به درخواست پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، فکر می‌کنم، همراه با بیست نفر از اساتید دیگر که پیشینه زیادی در دانشگاه داشتند و هرکدام کتابی در این زمینه تالیف کردند، من هم کتابی گردآوری و تالیف کردم با عنوان «دانشگاهی که بود…» در این کتاب تجربه‌های تقریبا بیست و پنج ساله خود را از نظام دانشگاهی ایران در موقعیت‌های بی‌شماری که تجربه آن‌ها را داشتم تحلیل کردم .

درهم شکسته‌شدن مراسم و مناسک مرگ که کرونا به وجود آورده است با آسیب‌های بی‌شماری همراه بوده و خواهد بود؛ چیزی شبیه به یک مرگ ناتمام، به مرگی که برایش عزایی به پا نشده، به اشکی که ریخته نشده و به نگاه آخری که به کسی پیش یا درست پس از مرگش انداخته نشده است.

ناصر فکوهی گفت: اندیشیدن و اندیشه و به‌ویژه خلاقیت در اندیشه، بدون گفت‌وگو امکان‌پذیر نیست. از این‌رو، روشن است که پیامد نبود یا کمبود گفت‌وگو به صورت مستقیم یا غیرمستقیم کمبود یا نبود رشد فکری و خلاقیت‌های انسانی، زبانی، هنری، ادبی و… است.

جامعه ما در عرف خود گاه بسیاری از گرایش‌های خرافی را حمل می‌کند و بنابراین بهتر است این‌گونه احساسات تشویق نشوند، عقل‌گریزی و عقل‌ستیزی در این جامعه پیشینه‌ای بسیار طولانی دارد

فهرست زلزله‌ها و مصایب «طبیعی» در ایران دایما طولانی‌تر می‌شود اما این امر با توجه به موقعیتی شناخته شده از جغرافیا و اقلیم این کشور چندان «غیر طبیعی» نیست.