اخبار

در مقدمه کتاب «دروازه‌های طهران قدیم» پرفسور ویلم فلور ایران‌شناس هلندی اینگونه نوشته است: «تهران شهر زیبایی نبوده و نیست. با این حال، در گذشته و خوشبختانه امروز، گوشه‌هایی از زیبایی در میان اوضاع ملال‌آور و رخوت عمومی این شهر قاجاری وجود داشته و دارد.» فلور دو نکته را به‌عنوان گوشه‌های زیبای تهران معرفی می‌کند، یکی درختان و باغ‌های آن و دیگری دروازه‌های آن. امروزه تقریباً از هیچ کدام این دو نکته چیزی باقی نمانده است. باغ‌ها و درختان به اندازه بسیاری تخریب و نابود شده‌اند و دروازه‌ها نیز جز سردر باغ ملی اثری ازآنها نیست.

پس از انتخاب تهران به‌عنوان پایتخت ایران، چگونگی شکل‌گیری ساختار شهری و سپس توسعه حصار و برج و باروهای آن، از جمله مهم‌ترین دستاوردهای معماری در پایتخت نوپای ایران بود. هرچند براساس مستندات تاریخی سابقه ساخت قدیمی‌ترین حصار و دروازه در تهران به سده دهم هجری بازمی‌گردد، اما پس از انقراض دولت صفویه و در روزگار افشاریه و زندیه، به‌دلیل درگیری‌ها و جنگ‌های متوالی توجهی به حصار و دروازه‌ های این شهر نشد و به مرور رو به خرابی رفتند.

کتاب‌هایی که دربارۀ تاریخ عریض و طویل ایران، آنچه از آغاز تا کنون تألیف شده است همه تاریخ سیاسی و دیپلماسی و در پایان شرح حالی کوتاه از علما، وزرا، شعرا و هنرمندان است. مورخین ایرانی چه مورخینی که بر حسب فرمانشاه یا حاکم و چه به قصد راه یابی در دل فرمانروای وقت و دریافت جایزه و انعام و تحصیل قوت لایموت و چه از سوز دل به قصد بیرون ریختن عقده های درون و انتقام گرفتن از بیدادگری بیدادگران قلم به دست گرفته اند و به تاریخ نوین پرداخته اند هیچکدام جامعه را محور تاریخ قرار نداده اند، هم اکنون نیز چنین است.