اخبار

یك سال از جاودانگی محمدعلی اسلامی ندوشن نویسنده و محقق فرهنگی و ادبی معاصر گذشت. او در بیش از نیم قرن فعالیت علمی و فرهنگی خود حدود 70 عنوان كتاب منتشر كرد كه با تامل در ادب فارسی و تاریخ و تمدن ایران درصدد بود نشان‌های روشنی از فرهنگ و هویت ایران به دست دهد و البته در این بین ده جلد از این آثار ماندگار درباره شاهنامه و فردوسی نوشته شده است

حداد عادل می‌گوید: تاریخ کهن ایران و تاریخ اسطوره‌ای که مکتوب نشده مایه اصلی شاهنامه است و فردوسی مسلمان شیعه از زبان خود آن را نقل کرده و این موضوع به‌گونه‌ای است که ایرانیان که به اسلام دلبستگی داشتند و دارند، احساس نکردند تضاد و تقابلی بین ملیتی که او می‌گوید و دین اسلامی که مردم به آن پایبند هستند، وجود دارد. او در این کتاب دوگانگی و دوقطبی ایجاد نکرده اما هویت ایرانی را نشان داده است.

وزارت فرهنگ، ورزش و جوانان گرجستان طی مراسمی در آکادمی هنر تفلیس از ترجمه گرجی شاهنامه فردوسی با حضور سفیر کشورمان در گرجستان رونمایی کرد.

جادو و جادوگری در شاهنامه، شاهنامه‌نگاری؛ گذر از متن به تصویر، قصه‌های شاهنامه برای کودکان، سرچشمه‌های فردوسی‌شناسی و شاهنامه فردوسی و فلسفه تاریخ ایران از جمله کتاب‌های جذاب و خواندنی درباره کتاب و اشعار حکیم توس است.

ایران آشناترین نامى است که خواننده شاهنامه با آن روبرو می‌‏شود و بیش از هشتصد بار در سراسر شاهنامه تکرار شده است. خوانندگان دقیق شاهنامه به ابهامى که از نظر جغرافیایى در کاربرد این واژه هست، توجه کرده و از خود پرسیده‌‏اند: ایران در شاهنامه با چه مرزهایى مشخص می‌‏شود؟

بهرام پروین گنابادی در نخستین جلسه از خوانش متون کهن، درباره ‌اهمیّت شاهنامه‌خوانی در راستای احیای فرهنگ ایران صحبت کرد و شاهنامه را از اسناد مهم هویت ایرانی برشمرد.

بیستم شهریورماه، هشتاد و پنجمین سالروز تولد جلال خالقی‌مطلق است.

«ده گفتار درباره شاهنامه فردوسی» نوشته گروهی از شاهنامه‌پژوهان برجسته جهان با ترجمه فهیمه شکیبا و علیرضا مهدی نژاد از سوی نشر تاریخ ایران منتشر شد.

زاگرس زند با اشاره به این‌که نکته‌هایی در شاهنامه هست که در بقیه متون تاریخی وجود ندارد، می‌گوید: به نظر می‌رسد که هر چه بیشتر بر روی شاهنامه از دیدگاه تاریخی کار شود و بر دقایق آن انگشت نهاده و درنگ بشود، ارزش‌های تاریخی شاهنامه بیشتر مشخص می‌شود.

وحید بهرامی می‌گوید: تاکنون کسی با نگاه تفهمی و همدلانه به شاهنامه رجوع نکرده است تا هم نقاط قوت آن را دیده باشد و هم نقاط ضعف و اساساً ببیند ساختار سیاسی شاهنامه چگونه است؛ آن هم با نگاه علمی. کسانی هم که ساختار را بررسی کرده‌اند نتوانستند با نگاه علمی این کار را انجام دهند بلکه با نگاه داستانی این کار را کرده‌اند.