اخبار

زنده‌یاد فرزین غفوری در کتاب «سنجش منابع تاریخی شاهنامه در پادشاهی خسرو انوشیروان» این فرضیۀ جدی را مطرح کرده است که فردوسی به منبع خاصی (احتمالاً کتاب الکارنامج فی سیرة انوشروان) دسترسی داشته است.

پارسه، شکوهمندترین شهر ایران باستان، دارای دروازه‌ای زیبا هم‌تراز با دروازه بابل بوده است. این دروازه در کهن‌ترین بخش شهر در فاصله سه‌کیلومتری غرب کاخ‌های تخت جمشید واقع است.

هزاره نخست پیش از میلاد در گستره مهمی از جغرافیای پُرچین و شکن تاریخ و فرهنگ بشری ما به‌ویژه جغرافیای تاریخ و فرهنگ ایران‌زمین و جوامع مدیترانه شرقی، چنین هزاره‌ای است. هزاره خیزش‌های مدنی، معنوی، فکری، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی عظیم و سرنوشت‌ساز.

این روزها نه‌تنها در‌ و ‌دیوار شهر، که حتی رسانه‌های رسمی از رستم و کورش و ایران باستان سخن می‌گویند. دیروز روز کورش بود و موزه ملی ایران در تدارک دومین نشست کورش هخامنشی از افسانه تا واقعیت بود. مبارک است.

امسال در مراسم بزرگداشتی به مناسبت صدمین سال تولد او، کتابخانه شخصی‌اش که بالغ بر ۶ هزار کتاب به زبان‌های، فارسی، عربی و لاتین و نیز کتاب‌های چاپ سنگی و خطی است به کتابخانه ملی اهدا شد.

رییس پژوهشگاه میراث ‌فرهنگی و گردشگری با تاکید بر اینکه با نگاه علمی و کاوش‌های باستان‌شناسی می‌توان مردم را نسبت به موضوع کوروش هخامنشی آگاه کرد، گفت: کوروش امروز یا به دست منکران‌اش و یا به دست افراطیون افتاده است. درحالی‌که کوروش سرمایه‌ای برای انسجام ملی کشور است که نباید نادیده گرفته شود.

به همت سازمان کتابخانه‌ها، موزه‌ها و مرکز اسناد آستان قدس رضوی، کتاب دوجلدی «کشاف(فهرست نسخه‌های خطی کتابخانه‌های یمن)» به زبان عربی، منتشر شد.

گروه پژوهشی باستان‌کاوی تیسافرن و مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی و انجمن ایران‌شناسی ایران «همایش ملی جهانِ ایرانی: سلوکی و اشکانی» را برگزار می‌کند.

احسان‌الله شکراللهی درباره مواجهه شاعر با ناملایمات دوران گفت: غم و شادی برای عارف هر دو رویی از یک سکه است که تفاوتی با هم ندارد. عارف جهان را از جایی رفیع‌تر می‌نگرد و غم و شادی را فرستاده‌ای از سوی حضرت حقی می‌داند و به روایت سعدی هر چه از دوست رسد نیکوست

این کتاب به تاریخ ادبیات فارسی در ایران از فتح اعراب مسلمان تا سقوط سامانیان، با این رویکرد که چگونه میراث فرهنگی و ادبی ایران پیش از اسلام (به ویژه جهان ساسانی) به ایران مسلمان در یک روند تقریباً خاموش که حدود دو قرن طول کشید منتقل شده است، می‌پردازد، و چگونه ظاهراً بصورت ناگهانی در عصر سامانیان شکوفایی یافته است.