اخبار

۱۰ میلیون نسخه خطی فارسی‌زبان و مرتبط با تاریخ و فرهنگ ایران که از سوی موسسه میکروفیلم نور در هندوستان جمع‌آوری شده، به موسسه استنادی و پایش علم و فناوری جهان اسلام سپرده شد؛ گفته می‌شود این اسناد، بخش‌های مفقوده تاریخ ایران را روشن می‌کند.

کتاب «شعر و شاعری در دوره مشروطه» به کوشش همایون کاتوزیان و علیرضا کورنگی با ترجمه بهزاد زره‌داران به بازار آمد.

امیر مازیار گفت: ما هنوز تاریخ هنر را خودمان ننوشته‌ایم. از آن طرف هم کارهایی که دارد انجام می‌گیرد، به نظر می‌رسد، بسیار بسیار نادرست انجام می‌شوند و این تلاش‌ها متاسفانه در وضع موجود به جایی نمی‌رسد.

رئیس کمیسیون تاریخ علم فرهنگستان علوم با تأکید بر اینکه «آنچه امروز در جهان گم شده فلسفه نیست، بلکه حکمت است»، گفت: علم جدید اگر از علم‌النفس و معرفت نفس جدا شود، انسان را از کمال و رستگاری بازمی‌دارد.

شوکت‌علی محمدشاری در شب بلخ گفت: گذشتگان فرهنگ و تمدن برای اینکه حوادث و رخدادها را بتوانند به نسل‌های آینده منتقل کنند ناگزیر بودند از صنعت اسطوره استفاده کنند. پس میزان خردمندی نیاکان و گذشتگان را می‌توانیم در اسطوره‌سازی‌ها ببینیم. بلخ همان ایرانویج است. اما در اینکه ایرانویج در شرق ایران هست میان پژوهشگران اجماع وجود دارد.

یکصد و نود و نهمین نشست مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب، به مناسبت ۴ دی، روز بزرگداشت رودکی، با ۱۶ سخنرانی از اساتید و پژوهشگران ایرانی و خارجی، برگزار می‌شود.

گذار از اسطوره به تاریخ یك دستاورد بزرگی برای جامعه بشری بود. طبق اظهارات كالینگوود، استاد فلسفه متافیزیك دانشگاه آكسفورد: تبدیل افسانه‌نگاری به علم تاریخ، ذات ذهن یونانی نبود، بلكه اختراع قرن پنجم پیش از میلاد بود و هرودت كسی بود كه آن را اختراع كرد

وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد اسلامی بااشاره به اینکه آیین شب یلدا به امرملی تبدیل شده است، ادامه داد: امر ملی جای خود را در نظام فکری باز کرده است، نظام اجرایی هم نمی‌تواند خود را از آن برکنار کند.

محمد کرمی‌نیا، دانش‌آموخته فلسفه در یادداشتی به مناسبت شب یلدا، با نگاهی تمدنی و فلسفی تأکید می‌کند که یلدا صرفاً یک آیین یا جشن سنتی نیست، بلکه «اختراعی ایرانی برای تمرین امید» در جهانی خسته از تاریکی است؛ آیینی که قرن‌ها توانسته بدون تکیه بر فناوری‌های مدرن، پیوند انسان‌ها را حفظ کند و در دل تاریکی، معنا و تاب‌آوری بیافریند.

بنا بر باور پیشینیان، در پایان این دراز شب، که اهریمنی و گجسته‌اش می‌دانستند و می‌دانند، تاریکی شکست می‌خورد، روشنایی پیروز و خورشید زاده می‌شود و روزها رو به بلندی می‌نهد. زایش خورشید و آغاز دی را، آیین‌ها و فرهنگ‌های بسیاری از سرزمین‌های کهن آغاز سال قرار دادند، به شگون روزی که خورشید از چنگ شب‌های اهریمنی رهایی می‌یافت و روزی سپند برای مهرپرستان بود.