داستان های شاهنامه / مجتبی مینوی

1399/11/7 ۰۹:۳۴

ما ایرانیان گویا دو تاریخ مکتوب داریم که یکی را می توان تاریخ واقعی نامید و دیگری را تاریخ اساطیری شمرد. توضیح آنکه، تاریخ واقعی ما تا صدوبیست سال پیش بر ما کلی مجهول بود و محققین اروپا، آن را از روی کتاب های تاریخی یونان، روم، کتیبه ها و منابع دیگر کشف کردند و ما آن را از اروپاییان به تدریج یادگرفتیم.

ما ایرانیان گویا دو تاریخ مکتوب داریم که یکی را می توان تاریخ واقعی نامید و دیگری را تاریخ اساطیری شمرد. توضیح آنکه، تاریخ واقعی ما تا صدوبیست سال پیش بر ما کلی مجهول بود و محققین اروپا، آن را از روی کتاب های تاریخی یونان، روم، کتیبه ها و منابع دیگر کشف کردند و ما آن را از اروپاییان به تدریج یادگرفتیم. پیش از آن فقط تاریخ اساطیری خود را می دانستیم و آن را تاریخ واقعی تصور می کردیم، و هنوز هم عامۀ ایرانیان بیشتر به تاریخ اساطیری واقف اند تا به تاریخ واقعی.

تاریخ اساطیری ما در شاهنامۀ فردوسی مندرج است که حماسۀ ملی ماست. فردوسی که تقریباً هزار سال پیش از این شاهنامه را به پایان رسانید، مطالب راجع به آن تاریخ اساطیری را که در کتاب های فارسی دری، عربی و پهلوی جمع آوری شده بود، منظوم ساخته است و مبنای اطلاع عموم ایرانیان از داستان های شاهان و پهلوان اساطیری ایران، همین کتاب اوست که شاهنامه نامیده می شود....

حافظ، آبان 1384، شماره 20

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی