کهنه و نو / محمود صناعی

1396/8/1 ۱۲:۰۲

کهنه پرستی و دشمنی با تازه و نو نشانۀ تحجر ذق و فکر است. تغییر و تبدیل از خواص موجود زنده است از این رو در بند گذشته و کهنه ماندن و از نو آمده رو گردانیدن علامت زوال نیروی حیات استو حاکی از این است که پیری و فرتوتی بر اعضاء و جوارح فرد یا جامعه مستولی شده است. کهنه پرستیدن و در بند این پرستش ماندن یعنی دشمنی با پیشرفت تمدن و فرهنگ، زیرا تمدن و فرهنگ زنده زاینده و متغیر است و هر دم تجلیات نو دارد.

کهنه پرستی و دشمنی با تازه و نو نشانۀ تحجر ذق و فکر است. تغییر و تبدیل از خواص موجود زنده است از این رو در بند گذشته و کهنه ماندن و از نو آمده رو گردانیدن علامت زوال نیروی حیات استو حاکی از این است که پیری و فرتوتی بر اعضاء و جوارح فرد یا جامعه مستولی شده است. کهنه پرستیدن و در بند این پرستش ماندن یعنی دشمنی با پیشرفت تمدن و فرهنگ، زیرا تمدن و فرهنگ زنده زاینده و متغیر است و هر دم تجلیات نو دارد. اما نو خواستن و جز نو نخواستن و از هر چه کهنه است تنها به علت اینکه کهنه است انزجار داشتن نیز در فرد و جامعه نشانۀ نارسی و نداشتن رشد و بلوغ است. اگر این تمایل به صورت مفرط در فرد و جامعه دیده شود حاکی از اختلال مشاعر و به هم خوردن اعتدال روحی است. صورت مفرط این تمایل یعنی دشمن بودن با میراث علم و فرهنگ و تمدن و مخالف با ودایع گرانبهایی که قرنها تمدن بشر ساخته و پرداخته و برای ما به جا گذاشته است.

یغما، سال پنجم، اسفند 1331 شماره 12 (پیاپی 57)

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی