دیوان کشوری

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

از سراینده‌ای با تخلص «كشوری»، با یادداشتی در ص.ع. كه می‏گوید: از شعرای دربار سلطان یعقوب آق قوینلو بوده و نسخه‏ اش منحصر است.
پس بایستی كشوری رودباری قزوینی سدۀ 10ق باشد (نسخه‏ ها، 2491/3). در آن آمده: پناه سلطنت یعقوب خان آن شاه دریا دل / كه طوق طاعت او حلقۀ گوش است شاهان را. چند تخلص او:
چو «كشوری» به وفای تو جان دهد آخر
سگی كه بوی كند روزی استخوان مرا
عروس دهر را عاشق مشو ای «كشوری» زان رو/ كه این گل در قفس دارد چو تو بلبل هزاران را. ای «كشوری» اندوه و غم باشد از آن شیرین صنم/ چون پادشاهی مغتنم اندك خوش و بسیار خوش. و واپسین تخلص: همت نگر كه «كشوری» از زهد پا كشید / و اكنون پیاله می‌كشد و، می‌كشد سبو.
غزلها به ترتیب الفبایی است، سپس تخمیس، مربع، مشاعره.
در آغاز مشاعره دیباچه ‏ای است به نثر. در آن گوید: در مجلس سلطان بن السلطان ملك شمس‌الدین محمد بن ابراهیم خان مجلس مشاعره بر پا بود. شهزاده از من خواست از هر حرفی پنج بیت گرد آورم و من این بیتها را گرد آوردم.
منابع دیگر:   نسخه‏ ها، 2491/3، همانجا 2229/9؛ ذریعه (3)911/9 «دیوان كشوری رودباری».
72،   نستعلیق خوش، سدۀ 11ق. آغاز افتاده: با سگان او بگو حال زار من ای رفیق/ مردنم نزدیك شد، آگاه كن احباب را، انجام: وه، وه، چه خوش بود كه نمایی رخ از نقاب / تا «كشوری» خسته، دهد دیده را جلا، 101 گ، 11 س. (عكس).     شمث‍ 317689
اصل نسخه:   دانشگاه، ش 4289 و فیلم آن همانجا (دانشگاه، 3258/13؛ فیلم‌ها، 304/3 نمایه؟). 

خرید فایل اسکن