دیوان غریبی

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

از شاه غریب خیرخواه اسماعیلی نزاری، خراسانی، محمدرضا بن سلطان حسین میرزا بایقرا، (زندۀ 960ق). كه در سروده‏ هایش غریب و غریبی تخلص كرده است.
به روزگار همایون (937-963ق) به هند رفته است.
منابع دیگر:   ذریعه، (3)787/9 «دیوان غریبی خراسانی» اسماعیلی، همانجا788«دیوان غریبی هروی» فرزند سلطان حسین میرزا،كه بگونۀ دوتن یاد شده‏اند؛گلچین معانی،كاروان هند، 932 «غریبی خراسانی» (كه درست معرفی نشده)؛ اعلام، 1711/2 غریبی هروی، همانجا، غریبی خراسانی اسماعیلی، به گونۀ 2 تن.
(2)18،   نسخ خوش، بی تاریخ، غزل و قطعه كوتاه و بلند، عرفانی، بی ترتیب الفبایی. آغاز افتاده:
نشان پیر كامل چیست، مست از جام حق بودن
ز دنیا و ز عقبا هر دو بالاتر خرامیدن (ص 39)
برای نشانی: 
ای كاملان این كاملان زان بادۀ جاوید جان... 
چون كاملان مستغنی‌اند از استماع وصف خویش
بس كن «غریبی» بعد از این، دیگر ز وصف كاملان
ای عـاقلان این عاقلان تا چند بودن در جهان...
كوتاه دیگر سخن اینجا «غریبی» بعد از این/ چون شرح حال جسم و جان، كردی همه خاطر نشان/ ای جاهلان این جاهلان، زین جهل مردود لعین... 
سپس دو قصیده، یكی با تخلص «قماحی» و دیگری مورخ 777ق. (ص 39-101) و رساله‏های اسماعیلی، آنگاه «منظومۀ اسماعیلی» از همین غریبی. (ص 122-144 و 154-171). (عكس).     شمث‍ 130882
 
اصل نسخه:   زنده‌یاد استاد محمدتقی مدرس رضوی، فیلم آن دانشگاه، ش 2835 (فیلم‌ها، 1/835).
 

خرید فایل اسکن