مرآت جمال

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

از صایب اصفهانی، محمدعلی تبریزی تبار (اصفهان 1016- اصفهان 1081ق/ 1608-1667م). به كابل و از آنجا به دكن و برهانپور هند رفته و برگشته است. سروده‌هایی از دیوان خود برگزیده، و هر گروه را نامی جداگانه داده است: سروده‌هایی كه در وصف سراپای دلدار بوده «مرآت جمال» و آنچه در آن از آیینه و شانه سخن رفته «آرایش نگار» و آنچه دربارۀ می و میخانه بوده «میخانه»، و گزیدۀ غزلهای خود را «واجب الحفظ» خوانده است. شمار بیتها در نسخه‌ها یكسان نیست. نسخۀ در دست 678 بیت دارد. 
آغاز:   ای روی چون بهشت ترا كوثر آینه ـ رخسار آتشین تو مجمر آینه. 
انجام:   تا قیامت نمی‌شود بیدار ـ چشم خسرو به خواب شیرینت. 
منابع دیگر:   ذریعه 9/569 «دیوان صایب»، همانجا 20/268 «مرآت الجمال»؛ نسخه‌ها 4/3194 «مرآت الجمال» (8 نسخه). 

خرید فایل اسکن