در حال حاضر تنها صفحات ابتدا و انتهای نسخه قابل نمایش است.
از فارغ که بیشتر در پایان هر «قصه» تخلص خود را آورده است: «فارغ» خسته را رسان به مراد ـ به دل و دست و حیدر و اولاد (ص 30)؛ یا علی «فارغ» نگون بختم ـ برده سیلاب معصیت رختم (ص 32) من که «فارغ» ز نار و از نورم ـ مکن از قرب خویش دورم (ص 46). وی حسین فرزند حسن، فارغ گیلانی است به روزگار شاه عباس (995-1037ق). در 1000ق در ستایش و جنگهای حضرت علی به گونۀ دیگر حماسههای دینی سروده است، در آن آمده: در دلــم آرزوی گیـلان است زانکه حب الوطن ز ایمان است چاپ: ایران، 1274ق، سنگی. آغاز: لـلــه الملـک، انـــه مــالک هــو بـاقـی و غیـرهــا لــک انجام: یـا علـی «فـارغ» گنـه کـارم از کــران تـا کـران گنـه دارم لیـک مــداح خـانـدان تــوام بلکــه از جملـه سگـان تــوام رحم کن بر من غریب و فقیـر چــون فتادم ز پـای دستم گیر دوستان را مـراد و کام بــرآر بـــر نبـــی و آلــه الابـــرار منابع دیگر: نسخهها 4/3010 «فارغنامه» (5 نسخه)؛ ذریعه 9/799 «دیوان فارغ» و این کارش، همانجا 16/95 «فارغنامه»، همانجا 19/251 «مثنوی فارغنامه»؛ استوری، 1/214؛ برگل 2/918 به دو نام بالا؛ مشار 4/4041 «کتاب فارغ گیلانی» همان چاپ؛ مشار، مؤلفین 2/725 «دیوان شعر» (6 چ) (؟!)، به این نام؛ فهرستواره 3/1725 به دو نام بالا، برای منابع و نسخههای دیگر؛ موزۀ سالار 5/76 ش 1775 تا 1777 "برات النجات"
خرید فایل اسکن
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید